ارزیابی کیفیت یادگیری الکترونیکی در دانشگاههای ایران بر اساس جهتگیریهای برنامه درسی و تجربه مدرسان

امروزه، کیفیت و اثربخشی آموزش اهمیت زیادی دارد و موسسات و دانشگاههای ارایه کننده آموزش به طور مداوم به ارزیابی کیفیت و عوامل دخیل در آن می‌پردازند. هدف این پژوهش ارزیابی کیفیت یادگیری الکترونیکی در دانشگاههای ایران بر اساس جهتگیریهای برنامه درسی و تجربه مدرسان بود. این پژوهش از نوع علّی- مقایسه ای و جامعه آماری شامل اعضای هییت علمی و دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد دانشگاههای فردوسی مشهد، صنعتی امیر کبیر، علم و صنعت ایران، خواجه نصیرالدین طوسی و علوم و حدیث شهر ری و مهر البرز بود. نمونه مورد بررسی به شیوه طبقه‌ای تصادفی تعداد 714 دانشجو و 63 استاد انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه جهتگیریهای برنامه درسی و پرسشنامه ارزیابی کیفیت یادگیری الکترونیکی جمع آوری شد. پایایی ابزار با استفاده از الفای کرانباخ(96/0) و روایی آن با استفاده از روایی صوری و سازه صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمونهای تحلیل واریانس چند متغیره، آزمون لوین و آزمون تعقیبی توکی تحلیل شدند. نتایج نشان داد دانشجویان شرکت کننده در دوره های مجازی، کیفیت یادگیری الکترونیکی را در سطح متوسط و بالاتر از متوسط ارزیابی کردند. کیفیت ارایه یادگیری الکترونیکی استادان بر حسب جهتگیریهای برنامه درسی آنان متفاوت بود. بین تجربه ارایه یادگیری الکترونیکی و کیفیت ارایه یادگیری الکترونیکی در مولفه های توجه به تفاوتهای فردی، تسهیل همکاری بین دانشجویان، ارایه بازخورد و ارزشیابی رابطه معناداری مشاهده شد. همچنین، دانشجویان زن کیفیت یادگیری الکترونیکی را در مقایسه با دانشجویان مرد در سطح بالاتری ارزشگذاری کردند.