مقایسه اثر بخشی زوج درمانی به شیوه پربارسازی رابطه و رویکرد مک مستر در افزایش همبستگی – انعطاف پذیری زوج‌ها

سابقه و هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر رویکرد پربار سازی رابطه و رویکرد مک مستر در بهبود همبستگی انعطاف پذیری در بین همسران انجام شد.روش بررسی: نمونه آماری، از بین 60 زوج داوطلب برای شرکت در این پژوهش، 24زوج به صورت تصادفی انتخاب شدند و دوباره به شکل تصادفی به دو گروه آزمایش،روانی آموزشی (8 مرد و 8 زن)، مک مستر (8 مرد و 8 زن) و گروه کنترل (8 و 8 زن ) سازمان دهی شدند. هر یک از گروه های آزمایش به طور جداگانه در 10 جلسه در طی سه ماه، بر اساس رویکرد پربارسازی رابطه همسران و رویکرد مک مستر آموزش داده شدند. آزمودنی ها و گروه کنترل در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری از طریق پرسشنامه همبستگی انعطاف پذیری مورد ارزیابی قرار گرفتند. در این پژوهش برای تحلیل یافته ها از روش آماری کای دو استفاده شد.یافته ها: نتایج بدست آمده در این پژوهش نشان می دهد رویکردهای روانی آموزشی غنی سازی روابط همسران و رویکرد مک مستر در مقایسه با گروه کنترل در بهبود همبستگی و انعطاف پذیری آزمودنی ها تاثیر معنی داری نداشتند (p>0/05).نتیجه گیری: همبستگی و انعطاف پذیری در بین همسران دریک پیوستار خطی دیده می شوند که نقاط مرکزی روابط سالم را نشان می دهند. همبستگی نشان دهنده درجه وابستگی و استقلال در بین همسران و انعطاف پذیری، توانایی سیستم زناشویی به تغییر پذیری موثر در برابر استرس و تغییرات محیطی تلقی می شود. در این پژوهش دو رویکرد روانی آموزشی و مک مستر در سوق دادن آزمونی ها در منطقه سالم همبستگی انعطاف پذیری موفق نبودند.

The effectiveness of psychoeducational and McMaster approaches on increasing cohesion flexibility of couples

Background: The purpose of this study was to investigate the effect of psychoeducational (relationship enrichment) approach and McMaster theory on increasing cohesionflexibility of couples.Materials and methods: From among 60 volunteer couples, 24 were randomly selected and divided into two experimental groups of psychoeducational (8 males and 8 females) and McMaster (8 males and 8 females), and one control group (8 males and 8 females). Each of the experimental groups was separately trained in 10 sessions over a threemonth period based on the psychoeducational (RE) and McMaster approaches. The participants in the three groups were evaluated by the marital cohesion flexibility questionnaire in three stages of pretest, posttest, and followup period. Chisquared was used to analyze data.Results: The results of the study indicated that the psychoeducational relationship enrichment model and the McMaster model didn’t significantly increase cohesion flexibility among couples (P>0.05).Conclusion: Cohesion and flexibility among spouses are seen in a linear continuum that shows the central points of healthy relationships. Cohesion shows the degree of dependence and independence between spouses and flexibility shows the ability of the marital system as an effective substitute for stress and changes. In this study, two psychoeducational and McMaster's approaches did not succeed to improve cohesion and flexibility between couples.