مقایسه تاثیر دو نوع پروتکل تمرینی (هوازی و مقاومتی) بر سطوح اینترلوکین-10، پروتئین واکنشگر C و شاخص مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو

اهداف: التهاب مزمن در بدن می تواند محرکی برای مقاومت به انسولین و دیابت نوع دو باشد. پروتئین واکنشگر c (crp) شاخصی از التهاب سیستمیک و اینترلوکین10 یکی از مهم ترین سایتوکاین های ضدالتهابی است. هدف تحقیق حاضر، مقایسه تاثیر دو نوع پروتکل تمرینی (هوازی و مقاومتی) بر سطوح اینترلوکین10، crp و شاخص مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو بود.مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون در سال 1394، 24 زن مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مراکز کنترل دیابت شهر تهران به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شده و به طور تصادفی به سه گروه 8نفری؛ تمرین هوازی، تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. تمرینات در گروه هوازی با 65-50% حداکثر اکسیژن مصرفی و در گروه مقاومتی با شدت 70-60% یک تکرار بیشینه به مدت 10 هفته انجام شد. قبل و بعد از تمرینات، شاخص های آنتروپومتریک و نمونه های خونی آزمودنی ها مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها به کمک نرم افزار spss 20 و توسط آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری تحلیل شدند.یافته ها: پس از 10 هفته، سطوح اینترلوکین10 در گروه های هوازی و مقاومتی افزایش معنی دار و سطوح انسولین، گلوکز ناشتا و شاخص مقاومت به انسولین کاهش معنی دار یافت، ولی غلظت crp و درصد چربی بدن تنها در گروه تمرین مقاومتی کاهش معنی دار داشت (p<0/05).نتیجه گیری: هر دو نوع تمرین مقاومتی و هوازی موجب بهبود سطوح گلوکز ناشتا، انسولین، شاخص مقاومت به انسولین و افزایش سطح اینترلوکین10 در زنان دیابتی نوع دو می شود. همچنین تمرین مقاومتی در این افراد میزان crp را کاهش می دهد.