مقایسه اثرات حاد و مزمن تزریق 1- (3-کلروفنیل) پیپیرازین و میانسرین بر خمیازه و نعوظ آلت تناسلی در موش‌های صحرایی

اهداف: خمیازه کشیدن یک رفتار فیلوژنتیک و مسری است که همراه با کشش یا نعوظ آلت تناسلی در پستانداران، پرندگان و خزندگان تحت شرایط مختلف مشاهده می شود. هدف این پژوهش، تعیین اثرات تزریق حاد و مزمن 1 (3کلروفنیل) پیپیرازین و میانسرین بر خمیازه و نعوظ آلت تناسلی در موش های صحرایی نر بالغ بود.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 300250گرم به طور تصادفی به سه گروه 10تایی شامل؛ گروه دریافت کننده تزریق زیرجلدی سالین به عنوان گروه کنترل، گروه دریافت کننده تزریق زیرجلدی 1 (3کلروفنیل) پیپیرازین به میزان 5/0میلی گرم بر کیلوگرم و گروه دریافت کننده تزریق زیرجلدی میانسرین به میزان 2/0میلی گرم بر کیلوگرم تقسیم شدند. پس از تزریق زیرجلدی در فاز حاد (روز اول) و فاز مزمن (روز چهاردهم)، تعداد خمیازه و نعوظ آلت تناسلی به مدت 60 دقیقه مشاهده و ثبت شد. داده ها با نرم افزار spss 13 و آزمون های تحلیل واریانس یک طرفه، تعقیبی توکی و t زوجی تحلیل شدند.یافته ها: گروه میانسرین در فاز حاد، در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری در تعداد خمیازه (p<0/01) و نعوظ آلت تناسلی (p<0/05) نشان داد. گروه مزمن میانسرین کاهش معنی داری نسبت به گروه حاد در تعداد خمیازه (p<0/01) و نعوظ آلت تناسلی (p<0/05) داشت. 1 (3کلروفنیل) پیپیرازین، در مقایسه با گروه حاد فقط در فاز مزمن افزایش معنی داری در تعداد خمیازه نشان داد (p<0/05).نتیجه گیری: تجویز حاد میانسرین باعث افزایش و تجویز مزمن آن باعث کاهش تعداد خمیازه و نعوظ آلت تناسلی موش های صحرایی می شود. 1 (3کلروفنیل) پیپیرازین فقط در فاز مزمن موجب افزایش تعداد خمیازه می شود.