حکمرانی شهری در ایران، آسیب شناسی و پیشنهادات راهبردی

امروزه با افزایش جمعیت شهری، پیچیده شدن جوامع شهری و گسترش مطالبات شهروندان، تمرکززدایی و سپردن بخشی از اختیارات و وظایف دستگاه‌های دولتی به نهادهای محلی و شهرداری‌ها در جهت اداره مطلوب امور عمومی و برآورده ساختن مطالبات شهروندان، بیش از گذشته ضرورت یافته است و این امر می‌تواند در افزایش مشروعیت سیاسی نظام سیاسی با دو شاخصه مهم رضایت‌مندی و کارآمدی، بسیار تاثیرگذار باشد. یکی از مهمترین عوامل تاثیرگذار بر تحقق حکمرانی خوب شهری، وجود عرصه عمومی فعال، پویا و تاثیرگذار در نظام کنترل و هدایت توسعه شهری و تعامل میان شهروندان و مدیران است. در این نوشتار، نگارندگان در صدد هستند که با رویکرد آسیب‌شناسانه، کاستی‌ها و ضعف‌های حکمرانی شهری در ایران را از زاویه‌های سیاسی، حقوقی و مالی- بودجه‌ای بررسی و تحلیل کنند و سپس راهبردهایی برای بهبود حکمرانی شهری ارایه دهند. در این مقاله، گرچه دستاوردهای خوب شوراهای شهری نادیده گرفته نشده‌اند، اما باور بر آن است که به دلایل مهمی همچون: سیاست‌زدگی و جناح‌زدگی، ابهام‌های حقوقی و عدم تصریح جزییات وظایف در قوانین، تعارض داخلی در تعیین اولویت‌ها و مشکلات مالی، شوراها با نقطه مطلوب فاصله قابل توجهی دارند