تکنولوژی و چرخش امنیت سیاسی

همه واژه‌ها در عین بدیهی جلوه کردن، برای تحلیل و پدیدار عملی شدن، نیاز به بررسی روابط زمانی، مکانی، زبانی و از همه مهم‌تر تورهای قدرت در بستر تاریخ دارند. امنیت سیاسی در معنای اول حفظ رژیم سیاسی و کارکردهای نظام سیاسی برای مصون نگه داشتن جغرافیا و جمعیت در برابر تهدیدات داخلی و خارجی می باشد. اینکه امنیت سیاسی هر کشور به چه معناست؟ چه کسانی می گویند امنیت سیاسی، دایره شمولش تا کجاها را در برمی گیرد؟ ابزارهای رسیدن به امنیت سیاسی چیست؟ تکنولوژی های قدرت برای سامان‌دهی جغرافیا، جمعیت و نظام سیاسی دارای چه نسبتی از اهمیت می باشند؟ پرسش‌های بسیار مهمی است که در نگاه اول بدیهی به نظر می آیند. این نوشتار قصد دارد با قرار دادن امنیت سیاسی کشورها در بستر تکنولوژی‌های قدرت، در سه دوره متافیزیک، فیزیک و اطلاعات نشان دهد، چگونه امنیت سیاسی: در عصر متافیزیک: شبانی، کیفی، قدرت درباری و اشراف، امپراطوری با رسانه‌های شفاهی و امنیت استبدادی- در عصر فیزیک: مکانیکی، دولت محور، بروکراتیک، سیستمی، علمی با رسانه‌های کتبی و امنیت دولت ملی - در عصر اطلاعات: کوانتومی، جهانی‌محور، الکترونیکی، سازه ای، سایبری به همراه تکنولوژی‌های چندرسانه‌ای- بوده است. با چرخش قدرت، شکل تکنولوژی‌های سیاسی نیز تغییر کرده است و متناسب با آن پدیدار امنیت سیاسی دچار تحول معنایی، شکلی و عملی شده است.