جنبش نرم‌افزاری به مثابه‌ صدور انقلاب اسلامی

گفتمان حاکم بر انقلاب اسلامی بر اساس اصل دعوت، ناگزیر از صدور ارزش‌های معنوی و اسلامی می‌باشد و منطق و داعیه شکل‌گیری آن همانند دیگر جنبش‌های اسلامی سده بیستم، بازگشت به اسلام اصیل است؛ با این وجود به نظر می‌رسد عدم الگوسازی دنیوی و نیل به حیات طیبه این گفتمان را در مقابل گفتمان‌های مسلط و متخاصم ناکام گذارد. انقلاب اسلامی برای نیل به منویات خویش نیاز به مقادیر معتنابه از ثروت و قدرت ملی دارد تا با اتکای به این منابع از تهدیدات نرم و سخت دشمنان مصون مانده و در عین حال بتواند از جنبش‌های رهایی‌بخش و مستضعفان عالم دفاع نماید. با مفروض داشتن این نکته که نفت ماده‌ای تمام‌شدنی است و وابستگی به نفت افزون بر محدودیت‌های مالی جهت توسعه ملی، آثار مخربی را در توسعه سیاسی و فرهنگی جامعه ایرانی پدیدار کرده است و در نظر داشتن این مساله که ایران به واسطه دارا بودن نیروی انسانی مستعد و نخبه می‌تواند با تولیدات علمی، ثروت و قدرت برای کشور تولید نماید؛ این مقاله می‌کوشد این فرضیه را مورد آزمون قرار دهد که جمهوری اسلامی ایران برای نیل به اهداف انقلابی، دفاع از کیان خویش و صدور انقلاب، نیازمند توسعه علمی و تجاری‌سازی تولیدات داخلی است. از این منظر، تولید دانش و فن‌آوری روزآمد و نوین و صدور آن به کشورهای دیگر در عین حال که موجب تولید ثروت خواهد شد، افزایش توان جمهوری اسلامی ایران را نیز در معناسازی و پیشبرد گفتمان صدور انقلاب اسلامی به همراه خواهد داشت.