تصمیم‌گیری راهبردی (با رویکرد تحلیلی مدل‌های تصمیم‌گیری راهبردی)

مدیران در سازمان‌های امروزی با چالش‌های فراوانی روبه رو می‌باشند. از جمله مشکلات پیش روی مدیران، رویارویی با مشکلات موجود و چالش‌های آینده و احتمالی است که جهت از میان برداشتن هر یک، گزینه‌های فراوانی وجود دارد که هر یک از گزینه‌ها دارای معایب و محاسن فراوانی بوده و هنر مدیریت، انتخاب بهترین گزینه از میان گزینه‌های موجود است که این انتخاب، موجب هدایت سازمان در مسیر درست می‌گردد. حال باید به این سوال پاسخ داد که آیا هر تصمیمی که در سازمان گرفته می‌شود، می‌توان آن را تصمیم راهبردی نام نهاد؟ به طور یقین و با توجه به تحقیق انجام‌شده می‌توانیم چنین بیان نماییم که تصمیماتی که به این نحو گرفته می‌شود، راهبردی نیست؛ زیرا مشکل و ضرورت و فشار عوامل باعث می‏شوند که انسان‏ مجبور به اتخاذ تصمیم شود، پس این تصمیم‏ راهبردی نیست. ولی وقتی که تصمیمی‏ بر اساس تحلیل از عناصر و پیش‏بینی آینده و بر اساس منطق گرفته می‏شود، می‏تواند راهبردی باشد. مقاله حاضر نیز به دنبال این هدف است که برای مدیران این مطلب را روشن نماید که چگونه سطح تصمیمات خود را به تصمیم راهبردی ارتقا دهند و موجب پیشرفت سازمان گردند. نوع تحقیق حاضر مروری، و از بعد هدف نیز می‌توان گفت که کاربردی است و از حیث روش در جایگاه یک تحقیق توصیفی است. در مقاله حاضر تصمیم‌گیری راهبردی به طور کامل توصیف گردیده و عوامل موثر بر آن نیز پس از بررسی، سعی شده تا حد ممکن به طور جامع بیان گردد. در این مقاله، ویژگی‌های یک تصمیم راهبردی به طور شفاف توضیح داده شده که مدیران با مقایسه آن با تصمیمات خود، پی ببرند که آیا تصمیماتشان راهبردی است یا نه؟ در صورت منفی بودن جواب سعی نمایند که نگرش خود را با ویژگی‌های بیان‌شده تطبیق نمایند، زیرا با استناد بر نتایج به‌دست آمده از پژوهش‌های عملی صاحب‌نظران در زمینه راهبرد و تحقیق و بررسی‌های فراوان، می‌توان چنین استنباط کرد که تصمیم‌گیری راهبردی به طور مستقیم در هدایت سازمان به‌سوی موفقیت تاثیر بسزایی دارد.