بررسی نحوه تامین مالی، تدوین و ارزیابی اولین برنامه توسعه در ایران

اولین برنامه توسعه در ایران (برنامه عمرانی اول) در 26 بهمن 1327 به تصویب مجلس شورای ملی رسید و سپس در 13 تیر 1328 قانون اجازه اجرای موقت برنامه عمرانی اول تصویب شد. مدت اجرای این برنامه هفت سال (از مهر 1328 تا شهریور 1334) بود. قبل از تصویب اولین برنامه عمرانی و در فاصله سال های 1316 تا 1323ش بجز بخش نفت تقریبا تمام بخش‌های اقتصادی دارای رشد منفی و ناپایدار بود. در سال های منتهی به شروع برنامه مشکلات متعدد سیاسی داخلی و خارجی باعث شده بود که تاسیسات صنعتی و کارخانه‌هایی که عمدتا به پشتوانه دولت در ایران تاسیس شده بودند در آستانه تعطیلی قرار گیرند. هدف این پژوهش بررسی چگونگی تامین مالی بسترهای شکل گیری و تدوین و ارزیابی نتایج وعملکرد برنامه عمرانی اول می‌باشد. این پژوهش کیفی است و به شیوه تحلیل اسناد و مدارک انجام شده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد از میان منابع تامین مالی برنامه اول، درآمد نفت با 37.1 درصد (7.8 میلیارد ریال) و دریافت وام از بانک جهانی با 31.9 درصد (6.7 میلیارد ریال) اصلی‌ترین منابع پیش‌بینی شده تامین مالی (جمعا69 درصد) برنامه بوده که به دلیل وقایع مهم داخلی و بین المللی این منابع مالی تحقق پیدا نکرد که منجر به توقف اجرای برنامه گردید. اما این برنامه بعنوان اولین برنامه مدون توسعه در گستره ملی‌‌، پایه‌ای برای نظام برنامه ریزی توسعه در ایران شد و در طول اجرای آن ضمن تشکیل سازمان برنامه، اقداماتی هر چند محدود برای نوسازی صنایع آسیب دیده از جنگ جهانی دوم و راه اندازی صنایع جدید و بهبود وضعیت راه آهن و توسعه کشاورزی برداشته شد.