بررسی و تحلیل نقش ترویج و آموزش کشاورزی در توسعه پایدار روستایی (مطالعه موردی: نواحی روستایی استان چهارمحال و بختیاری)

در دهه های اخیر کاهش شدید جمعیت روستایی کشور و از طرفی تداوم توسعه‌نیافتگی و در عین‌حال ناپایداری در ابعاد توسعة رایج، قابل‌مشاهده است. این در حالی است که نقش و اهمیتی که نواحی روستایی در اشتغال، تولید، صادرات و نهایتاً توسعة ملی دارند، بر کسی پوشیده نیست و ارائه راهبردهای مناسب جهت تحقق توسعه پایدار روستایی اجتناب‌ناپذیر است. از جملة این راهبردها، آموزش و ترویج است که مورد تاکید اندیشه‌های توسعه پایدار نیز می باشد. لذا پژوهش حاضر که توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر پیمایش است، به بررسی و تحلیل اثرات آموزش-های ترویجی بر توسعه پایدار روستایی از دیدگاه آموزش دید گان و کارشناسان فعال در این زمینه در استان چهارمحال وبختیاری پرداخته است. جامعه آماری شامل 50000 نفر شرکت‌کنندگان در دوره‌های آموزشی و تعداد 52 نفر کارشناسان مرتبط می باشد که با استفاده از فرمول کوکران -381 نفر از آموزش دید گان و 31 نفر از کارشناسان به‌عنوان نمونه انتخاب گردید. اطلاعات موردنیاز از طریق پرسشنامه جمع‌آوری و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی تجزیه‌وتحلیل شده است. نتایج نشان داد که از دیدگاه دو گروه بیشترین اثر مثبت آموزش های ترویج کشاورزی بر مجموع شاخص های بعد زیست محیطی و کمترین تاثیر آن برگویه های بعد اجتماعی توسعه پایدار روستایی بوده است. ازنظر آموزش دید گان کل گویه های زیست محیطی با میانگین3.38 و اقتصادی با 3.16 در وضعیت تاثیرپذیری بالا و گویه های اجتماعی با میانگین 3.14 در حد متوسط بوده‌اند. ازنظر کارشناسان نیز گویه های زیست محیطی با میانگین 3.58 تاثیرپذیری بالا، اقتصادی با 3.15 و اجتماعی با میانگین 3.05 در وضعیت متوسط قرار دارند.