مطالعه عوامل موثر بر پیامدهای فرهنگی آپارتمان‌نشینی در ایران (با تاکید بر کلانشهر تهران)

پژوهش حاضر برای شناخت عوامل موثر بر پیامدهای فرهنگی آپارمان‌نشینی در کلانشهر تهران انجام گرفته است. در بخش مبانی نظری، دیدگاه‌های مهم‌ترین صاحبنظران مکاتب مختلف مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته و از روش پیمایشی و ابزار پرسشنامه، که با استفاده از طیف لیکرت تدوین گردید، استفاده شد. از تعداد430 پرسشنامه توزیع شده، 386 نفرپاسخنامه خود را عودت دادند. برای تحلیل یافته‌ها از نرم‌افزار spss بهره گرفته شد. نتایج پژوهش نشان داد که متغیرهای مستقلی همچون محدودیت فضا- مکان، نوع معماری بر «کاهش کارکردهای نهاد خانواده آپارتمان‌نشین»، اِشرافِ پنجره خانه‌های آپارتمان‌نشین بر خانه‌های همسایه و مجاور بر «افزایش روابط اجتماعی خارج از عرف»، افزایش سابقه آپارتمان‌نشینی بر 4تغییر و تحول «سبک و شیوه زندگی از سنتی به زندگی مدرن»، محدودیت‌های فضا (متراژ) و تنوع قومیتی و فرهنگی بر «کاهش روابط همسایگی»، تاخیر در ازدواج، کاهش تعداد فرزندان، افزایش تحصیلات، مالکیت ملک، افزایش تراکم جمعیتی و خانواده، همگی بر «کاهش روح دینی در زندگی آپارتمان‌نشینی»، و مالکیتِ ملک، تراکم جمعیت و افزایشِ تعدادِ بلوک‌های آپارتمانی بر «کاهش روحیه مشارکتِ مدنی و مذهبی»، دارای تاثیر مستقیم و معنادار بودند. تاثیر متغیرهای مستقلی چون افزایش سوابق آپارتمان‌نشینی و معماری مدرن نیز بر «رعایت حقوق شهروندی» مستقیم و معنادار بود و اکثر ساکنان بر رعایت حقوق شهروندی تاکید داشتند. 89 درصد ساکنان آپارتمان‌نشین نیز از «امنیت زندگی آپارتمان‌نشینی احساس امنیت خاطر و رضایت» داشتند.