اثربخشی طرحواره درمانی بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان دختر دوره دبیرستان دوم

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان دختر بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعۀ آماری همۀ دانش آموزان دختر دبیرستان دوم شهر کرمانشاه در سال 95ـ1394 بودند. نمونه 30 دانش آموز دختر پایۀ اول دبیرستان بود که به شیوۀ نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. دانش آموزان گروه آزمایش 8 جلسه طرحواره درمانی دریافت کردند. ابزار اندازه گیری پرسشنامۀ انگیزش تحصیلی والرند، بلیز، بریر و پلیتر (1989) بود. داده های جمع آوری شده از طریق تحلیل کوواریانس چندمتغیره تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد که بین دو گروه از نظر انگیزش تحصیلی و مولفه های آن (درونی، بیرونی و بی انگیزگی) تفاوت معنی داری وجود دارد و میانگین گروه آزمایش از گروه گواه بیشتر بود (0.05>p). یافته های این پژوهش نشان دهندۀ اثربخشی رویکرد طرحواره درمانی بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان دختر بود.