تاثیر آموزش گروهی شناختی ـ رفتاری بر میزان پرخاشگری و هیجان‌خواهی رزمی کاران زن شهرستان آمل

پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش گروهی شناختی ـ رفتاری بر میزان پرخاشگری و هیجان‌خواهی رزمی‌کاران زن شهر آمل انجام شد. این تحقیق تجربی و به شکل میدانی بوده است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان رزمی‌کار 12تا 25 ساله شهر آمل در سال 89ـ1388 بودکه از این میان افراد واجد شرایط تعداد 40 نفر انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه گواه (20 نفر) و گروه آزمایشی (20 نفر) قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس هیجان‌خواهی زاکرمن (1979) و پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (1992) استفاده شد. برنامه آموزش گروهی شناختی ـ رفتاری در 6 جلسه 90 دقیقه‌ای، هفته‌ای یک بار، برای آزمودنی‌های گروه آزمایش اجرا شد. پس از اتمام برنامه آموزشی، پس‌آزمون برای هر دو گروه آزمایش و گواه اجرا گردید. نتایج با استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس چندمتغیره نشان داد که آموزش گروهی شناختی ـ رفتاری در گروه آزمایش معنی‌دار بوده است (0005/0p≤). به‌عبارت دیگر، آموزش گروهی شناختی ـ رفتاری موجب کاهش میزان پرخاشگری و هیجان‌خواهی گروه آزمایش، در مقایسه با گروه گواه، شده است.

The Effect of Cognitive–Behavioral Group Training on Aggression and Sensation Seeking Rates among Female Martial Artists in the City of Amol

This study aimed to examine the effect of cognitive –behavioral group training on aggression and sensation seeking rates among female martial artists in Amol city. The research was experimental in the form of field study. The statistical population included all the 12 25 year old female martial artists in Amol city during 2009 2010. From the eligible 40 persons were selected and randomly assigned into one control group (20 persons) and one experimental group (20 individuals). For data collection, Sensation Seeking Scale (Zuckerman, 1979) and Aggression Questionnaire (Buss Perry, 1992) were used. The cognitive – behavioral group training program was administered in six 90 minute sessions, once a week, for the experimental group. At the end of the training program, posttest was conducted for both experimental and control groups. The results, by using multivariate ANCOVA, showed that the effect of cognitive–behavioral group training have been significant (P≤0.0005). In other words, the cognitive–behavioral group training led to the reduction in aggression and sensation seeking rates in the experimental group, as compared with the control group.