اثربخشی روان‌درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر سلامت روان دختران نابینای شهر اصفهان

هدف این پژوهش تعیین اثربخشی روان درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر سلامت روان دختران نابینای شهر اصفهان بود. نوع پژوهش شبه تجربی و طرح آن پیش آزمون ـ پس آزمون باگروه گواه و پیگیری بود. جامعۀ پژوهش همۀ دختران نابینای 20 تا 40 ساله بودند که در سال 1393 در سازمان بهزیستی استان اصفهان پرونده داشتند. با نمونه گیری در دسترس 40 نفر از دختران نابینا انتخاب شدند و به طور تصادفی در دوگروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسۀ90 دقیقه ای تحت آموزش کیفیت زندگی درمانی (پاداش و همکاران، 1389) قرار گرفتند و سپس هر دو گروه به پرسشنامه های سلامت روان scl90r (دراگوتیس و همکاران، 1973) پاسخ دادند. داده ها با تحلیل کوواریانس تحلیل شد. نتایج نشان داد اثر زمان در متغیر افسردگی معنی دار بود. به عبارتی از جلسۀ پیش آزمون تا پیگیری میزان افسردگی در هر دو گروه به طور معناداری کاهش یافته بود (p<0/01). اثر تعامل زمان با گروه در شاخص های اضطراب، وسواس و خصومت معنادار بود (p<0/01). به عبارتی آموزش در کاهش این سه شاخص بین گروه آزمایشی و گواه در پس آزمون و پیگیری تفاوت معنی دار ایجاد کرده بود.

The Effectiveness of Quality of Life Psychotherapy on Blind Girls’ Mental Health in Isfahan

The aim of this study was to investigate the effectiveness of quality of life psychotherapy on blind girlsrsquo mental health in Esfahan. The study was quasiexperimental with pretest, posttest, control group design and a follow up. The population consisted of all blind girls who had records in Isfahan Welfare Organization in 2014. Through convenience sling, 40 blind girls were selected and randomly assigned into two groups, experimental and control. Experimental group received quality of life psychotherapy for 8 sessions (90 minutes each) and then, both groups completed SCL90R personality traits questionnaire (Dragotis et al, 1973). The data were analyzed by analysis of covariance. Timevarying effects of depression were significant, that is, the pretest rate of depression in both groups decreased significantly (P<0.01). The interaction of time with the indicators of anxiety, obsession and hostility was significant (P<0.01). In other words, psychotherapy made a significant difference between experimental group and control group in the three indicators of anxiety, obsession and hostility in posttest and follow up.