اثربخشی آموزش گروهی مهارت‌های اجتماعی بر میزان توانایی و مشکلات رفتاری دختران نوجوان شاهد و ایثارگر

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت‌های اجتماعی بر میزان توانایی و مشکلات رفتاری فرزندان نوجوان دختر شاهد و ایثارگر شهر اصفهان بود. پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی و جامعه آماری دربرگیرنده فرزندان شاهد و ایثارگر 16ـ13 ساله شهر اصفهان بود که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب گردیدند. بدین ترتیب که از نواحی پنجگانه آموزش و پرورش، ناحیه پنج و از 26 دبیرستان دخترانه این ناحیه 26 فرزند شاهد و ایثارگر به‌صورت تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار اندازه‌گیری در این پژوهش پرسشنامه جمعیت‌شناختی و پرسشنامه توانایی‌ها و مشکلات sdq بود. یافته‌ها از طریق تحلیل کوواریانس چندمتغیری (mancova) و با نرم‌افزارspss16 تحلیل شد. یافته‌های پژوهش نشان داد که در مرحله پس‌آزمون و پیگیری (پس از 4 ماه) به ترتیب میانگین نمرات توانایی در گروه آزمایش به شکل معناداری بیش از گروه گواه (021/0 > p) و (003/0 > p) و میانگین نمرات مشکلات رفتاری در گروه آزمایش به شکل معناداری کمتر از گروه گواه می‌باشد (001/0 > p) و (004/0 > p). این پژوهش بیانگر اثربخشی آموزش مهارت‌های اجتماعی بر بهبود میزان توانایی و کاهش مشکلات فرزندان دختران نوجوان شاهد و ایثارگر بوده است.