تحلیل روابط ساختاری بین آموزش خودمتمایزسازی با اضطراب امتحان و باورهای خودکارآمدی

هدف پژوهش حاضر، تحلیل روابط ساختاری بین آموزش خودمتمایزسازی با اضطراب امتحان و باورهای خودکارآمدی در بین دانش‌آموزان دختر سال چهارم دبیرستان شهرستان ساوه بود. جامعه آماری 470 دانش‌آموز دختر در شهرستان ساوه در سال تحصیلی 91ـ1390 بود. با استفاده از فرمول کوکران و روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای 114 نفر به‌عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شد. ابزار اندازه‌گیری پژوهش پرسشنامه‌های خودمتمایزسازی (dsi) (اسکورن و اسمیت، 2003)؛ پرسشنامه اضطراب امتحان (ساراسون، 1984)؛ و پرسشنامه خودکارآمدی کودکان و نوجوانان (seq-c) (موریس، 2002) بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از روش الگوسازی معادلات ساختاری با نرم‌افزار smart pls2 و لیزرل 8/8 در دو قسمت انجام پذیرفت. در قسمت اول، ویژگی‌های فنی پرسشنامه شامل پایایی، روایی همگرا و روایی واگرا بررسی گردید و اصلاحات لازم انجام شد. در قسمت دوم، ضرایب معناداری نرم‌افزار برای بررسی فرضیه‌های پژوهش مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که خودمتمایزسازی بر میزان اضطراب دانش‌آموزان تاثیر معنادار دارد (01/0p < ) و همچنین در رابطه میان این دو متغیر خودکارآمدی نقش میانجی را ایفا می‌کند. به‌طوری که می‌توان گفت خودمتمایزسازی بر خودکارآمدی (01/0p < ) و همچنین خودکارآمدی بر میزان اضطراب امتحان (01/0p < ) تاثیر دارد. همچنین تمام فرضیه‌های فرعی که تاثیر ابعاد خودمتمایزسازی (واکنش‌های عاطفی، آمیختگی با دیگران، مواضع شخصی و گسلش عاطفی) را بر میزان اضطراب امتحان می‌سنجید، تایید شد (01/0p < ).