تاثیر درمان مبتنی بر رویکرد دلبستگی کودک‌محور بر علایم افسردگی و کیفیت دلبستگی پسران مقطع ابتدایی

این پژوهش با هدف اثربخشی درمان مبتنی بر رویکرد دلبستگی کودک‌محور بر میزان علایم افسردگی و کیفیت دلبستگی دانش‌آموزان پسر مقطع ابتدایی انجام شد. پژوهش از نوع شبه‌آزمایشی و با گروه آزمایش وگواه بود. جامعه آماری همه پسران پایه چهارم و پنجم شهر اصفهان در سال 1390 بودند. نمونه مورد بررسی در این پژوهش 30 دانش‌آموز پسر افسردهکلاس چهارم و پنجم دبستان بود که براساس نمونه‌گیری تصادفی چند مرحله‌ای انتخاب و به‌صورت تصادفی در گروههای آزمایش و گواه قرار گرفتند. به‌منظور سنجش میزان افسردگی کودکان از پرسشنامه افسردگی کودکان (cdi) (کواکس، 1981) و به‌منظور سنجش میزان دلبستگی کودکان، از پرسشنامه کیفیت دلبستگی به والدین و همسالان فرم تجدیدنظر شده برای کودکان (ippa-r) (گالون و رابینسون، 2005) استفاده شد. مداخله ها شامل 6 جلسه بود که براساس درمان مبتنی بر دلبستگی کودک‌محور تدوین شده بود و بر روی گروه آزمایش اجرا شد در حالی که گروه گواه هیچ مداخله‌ای را دریافت نکردند. نتایج آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان دلبستگی کودک‌محور به‌طور معناداری موجب کاهش افسردگی و ابعاد آن (مشکلات بین‌فردی، ناکارآمدی، فقدان لذت، خلق منفی، عزت‌نفس منفی) (05/0p < ) و همچنین افزایش کیفیت دلبستگی و ابعاد آن (اعتماد، ارتباط، از خودبیگانگی) (05/0p < ) در گروه آزمایش گردید.