اثربخشی آموزش شادمانی به روش شناختی ـ رفتاری بر کیفیت زندگی زناشویی مردان و زنان متاهل

هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزش شادمانی به روش شناختی ـ رفتاری بر کیفیت زندگی زناشویی مردان و زنان متاهل شهر اصفهان بود. روش پژوهش نیمه‌تجربی و از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری پژوهش همه افراد متاهل مراجعه‌کننده به مراکز خدمات روان‌شناختی و مشاوره شهر اصفهان در تابستان سال 1389 بود. روش نمونه‌گیری از نوع تصادفی ساده بود. از میان مراکز مشاوره شهر اصفهان یک مرکز انتخاب شد و 32 نفر از افراد مراجعه‌کننده به این مرکز به‌صورت تصادفی به‌عنوان نمونه انتخاب و در گروههای آزمایش و گواه قرار گرفتند. افراد گروه آزمایش در 6 جلسه آموزش شادمانی شرکت کردند. از هر دو گروه پیش‌آزمون و پس‌آزمون به عمل آمد. ابزار پژوهش پرسشنامه کیفیت ادراک شده از ابعاد روابط زناشویی (فلچر، سیمپسون و توماس، 2000) بود. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که این نوع آموزش شادمانی بر کیفیت زندگی زناشویی به‌صورت کلی و بر زیرمقیاس‌‌های رضایت از رابطه نزدیک، صمیمیت، شور و هیجان جنسی، رضایت زناشویی و عشق موثر است (05/0p < )، ولی بر حیطه‌های تعهد و اعتماد تاثیر معناداری نداشت. از آموزش شادمانی به‌عنوان یکی از راههای افزایش کیفیت زندگی زناشویی و جلوگیری از وقوع طلاق می‌توان استفاده کرد.