تاثیر تمرکز و تعقیب چشمی بر میزان توجه و تکانش گری کودکان با اختلال نقص توجه همراه با بیش فعالی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر مرودشت

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر تمرینات تمرکز و تعقیب چشمی معرفی شده به وسیله دانیل مور، بر میزان توجه و کاهش میزان تکانشگری کودکان با اختلال نقص توجه همراه با بیش‌فعالی (adhd) مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره شهر مرودشت بود. به این منظور با استفاده از یک طرح نیمه آزمایشی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون بدون گروه گواه، تعداد 17 کودک (12پسر و 5 دختر) adhd، در محدوده سنی پیش‌دبستانی (4 نفر) و دبستانی (13 نفر) مراجعه‌کننده به مراکز (به‌طور عمده سه مرکز) مشاوره در شهر مرودشت در بین سالهای 1385 و 1386 به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی‌ها قبل و بعد از سپری کردن یک دوره سه‌ماهه از تمرینات تعقیب و تمرکز چشمی، به وسیله معلمان و والدین با استفاده از مقیاس تشخیصی adhd درجه‌بندی والدین وندربیت و مقیاس تشخیصی adhd درجه‌بندی معلم وندربیت (1998؛ به نقل از ورهالست و اندی، 2006) از لحاظ علایم adhd مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج به‌دست آمده از مقایسه ارزیابی پیش‌آزمون و پس‌آزمون با بهره‌گیری از آزمون آماری t همبسته نشان داد که اعمال تمرین تعقیب و تمرکز چشمی به‌طور معناداری (05/0p < ) بهبود عملکرد آزمودنی‌ها در ارزیابی‌های تمرکز توجه و کاهش تکانشگری را به دنبال داشته است.