مقایسۀ اثربخشی طرحوارۀ درمانی ذهنیت ‌مدار و آموزش کنترل تکانه بر خودکنترلی و خودکارآمدی رفتاری - هیجانی پسران دارای اختلال بی نظمی خلق اخلالگر

این پژوهش با هدف مقایسۀ اثربخشی طرحوارۀ درمانی ذهنیت‌مدار و آموزش کنترل تکانه بر خودکنترلی و خودکارآمدی رفتاری- هیجانی کودکان اختلال بی نظمی خلق اخلالگر انجام شد. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون و پیگیری (2 ماهه) با گروه کنترل بود. جامعۀ آماری این پژوهش کلیۀ دانش آموزان پسر 10 تا 17 ساله شهر شیراز در سال تحصیلی 99-1398 بود. نمونۀ پژوهش 60 نفر از دانش‌آموزان پسر دارای اختلال بی نظمی خلق اخلالگر بودند که از میان دانش آموزان پسری که نمره‌ای زیادی در پرسشنامۀ غربالگری لاپورته و همکاران (2019) بود به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و در دو گروه‌های آزمایشی و گروه کنترل (20 نفر در هر گروه) گمارده شدند. ابزارهای پژوهش، مصاحبۀ بالینی ساختاریافته، پرسشنامۀ خودکارآمدی هیجانی نوجوانان (dacre pool & qualter, 2012)، خودکارآمدی رفتاری (choi, fuqua & griffin, 2001) و مقیاس خود کنترلی (tangney, baumeister & boone, 2004) بود. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از تحلیل کواریانس اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. نتایج نشان داد که هر دو درمان طرحوارۀ درمانی ذهنیت‌مدار و آموزش کنترل تکانه بر افزایش خودکنترلی و خودکارآمدی رفتاری- هیجانی کودکان اختلال بی نظمی خلق اخلالگر تاثیر معناداری دارند (0.001≥p). نتایج آزمون‌های تعقیبی بنفرونی نشان داد که بین آموزش کنترل تکانه و طرحوارۀ درمانی ذهنیت‌مدار در نمرات خودکارآمدی هیجانی تفاوت معناداری وجود دارد (0.001≥p)؛ ولی در خودکارآمدی رفتاری و خودکنترلی بین گروه های آزمایشی تفاوتی در مرحلۀ پس‌آزمون و پیگیری وجود نداشت.

comparison of the effectiveness of schema mode therapy and impulse control training on self control and behavioral emotional self efficacy in boys with disruptive mood dysregulation disorder

the aim of this study was to compare the effectiveness of schema mode therapy and impulse control training on self-control and behavioral-emotional self-efficacy in children with disruptive mood dysregulation disorder. the research method was quasi-experimental: pretest-posttest and follow-up (2 months) with the control group. the statistical population of this study was all male students aged 10 to 17 years in shiraz in the academic year 2019-2020. the research sample was 60 male students with disruptive mood dysregulation disorder who were selected from male students who had a high score in laporte et al.’s (2019) screening questionnaire by multi-stage cluster random sampling method and in two experimental groups and control group (20 people in each group) were assigned. the research instruments were structured clinical interview, adolescent emotional self-efficacy questionnaire (dacre pool & qualter, 2012), behavioral self-efficacy (choi, fuqua, & griffin, 2001) and self-control scale (tangney, baumeister & boone, 2004). the collected data were statistically analyzed using repeated measures covariance analysis. the results showed that both subjective schema therapy and impulse control training had a significant effect on increasing self-control and behavioral-emotional self-efficacy in children with disruptive mood disorders (p≤0.001). the results of bonferroni post hoc tests showed that there is a significant difference between impulse control training and schema mode therapy in emotional self-efficacy scores (p≤0.001). however, there was no difference in behavioral self-efficacy and self-control between the experimental groups in the post-test and follow-up stages.