تاثیر رفتار درمانی دیالکتیک بر تنظیم هیجانی و تحمل پریشانی زنان معتاد در حال ترک: نقش میانجی ذهن‌آگاهی، ارتباط موثر و راهبردهای تنظیم‌شناختی هیجانی

هدف این پژوهش بررسی تاثیر رفتاردرمانی دیالکتیک بر تنظیم هیجانی و تحمل پریشانی زنان معتاد در حال ترک با توجه به نقش میانجی ذهن‌آگاهی، ارتباط موثر و راهبردهای تنظیم‌شناختی هیجانی بود. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی از نوع طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمام زنان معتاد در حال ترک شهر اصفهان و حجمنمونه 60 زن در حال ترک زندانی بودند که بر اساس نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار سنجش شامل پرسشنامه تنظیم خلق منفی (catanzaro & mearns, 1990)، مقیاس تحمل پریشانی (simmons & gaher, 2005) و پرسشنامه حالات رفتاریهیجانی (researcher made) بود. داده‌ها با استفاده از آزمونهای تحلیل کواریانس و تحلیل واریانس تجزیه و تحلیل شدند؛  یافته‌ها نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیک منجر به افزایش مهارتهای تنظیم هیجان و نیز تحمل پریشانی در گروه آزمایش شده است (001/0p< ) و تثیر این درمان تا پیگیری سه ماهه باقی مانده است. همچنین نقش میانجی‌گر ذهن‌آگاهی، ارتباط موثر و راهبردهای تنظیم شناختی هیجانی در پس آزمون به لحاظ آماری معنادار بود (05/0p<).

The Effect of Dialectical Behavior Therapy (DBT) on Emotional Regulation and Distress Tolerance of addicted women leaving: The mediating role of Mindfulness, Effective Communication and Emotional Cognitive Regulation Strategies

The purpose of this study was to investigate the effect of dialectical behavior therapy (DBT) on emotional regulation and distress tolerance of addicted women leaving by the mediating role of mindfulness, effective communication and emotional cognitive regulation strategies. The research method was quasiexperimental with pretestposttest design and control group. The statistical population included all addicted women leaving in Isfahan city. The sample consisted of 60 women prisoners leaving drugs who were selected based on available sampling and randomly assigned to experimental and control groups. Measurement tools included the Negative Mood Regulation Questionnaire (Catanzaro & Mearns, 1990), the Distress Tolerance Scale (Simmons & Gaher, 2005) and the Researcher Made BehavioralEmotional Questionnaire. Data were analyzed by using analysis of covariance and analysis of variance. Findings showed that dialectical behavior therapy has led to increased emotion regulation skills and tolerance of anxiety in the experimental group (P <0.001), and the effect of this treatment remains until the quarterly followup. Also, the mediating role of mindfulness, effective communication and emotional cognitive regulation strategies in posttest was statistically significant (P <0.05).