ساخت و اعتباریابی مقیاس شادکامی در جامعۀ ایرانی

هدف این پژوهش، ساخت و اعتباریابی مقیاس شادکامی در جامعۀ ایرانی بود. روش پژوهش، ترکیبی از روش کیفی و کمی بود. ابتدا برای شناسایی مولفه‌های شادکامی از رویکرد پدیدارشناسی استفاده شد. 58 نفر به شیوۀ نمونه‌گیری با حداکثر تنوع از جامعۀ افراد 18 تا 65 سال شهر تهران و کرج انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌ها از مصاحبه استفاده شد. تحلیل کیفی داده‌ها با استفاده از شیوۀ تحلیل کلایزی انجام شد. یافته‌های کیفی نشان داد که شادکامی در نمونۀ پژوهش شامل هشت مقولۀ تامین مایحتاج اولیه زندگی و رفاه، عواطف و هیجانات، روابط، رسیدن به اهداف و خواسته‌ها در زندگی، ارزش‌های معنوی، توانایی‌ها و ویژگی‌های شخصیتی، سلامتی و انتخابگری است. سپس برای هرکدام از مقوله‌ها گویه‌هایی ساخته شد. در ادامه، مقیاس بر روی 500 نفر که به شیوه نمونه‌گیری هدفمند از مناطق مختلف تهران و کرج انتخاب شدند، اجرا شد. یافته‌ها ضریب آلفای کرونباخ را 0.92 نشان داد. همچنین بین مقیاس با مقیاس شادکامی آکسفورد (0.74=r) و پرسشنامۀ جهت‌گیری به زندگی (0.69=r) همبستگی مثبت و معنادار و با پرسشنامۀ افسردگی بک (0.62-=r) همبستگی منفی و معنادار وجود داشت. نتایج تحلیل عاملی به شیوۀ تعیین مولفه‌های اصلی با چرخش واریماکس نشان داد که مقیاس شادکامی شامل 6 مقولۀ عواطف مثبت، روان‌رنجوری، ارزش‌های معنوی با تمرکز بر توانمندی‌های فردی، انتخابگری، روابط و تامین مایحتاج اولیه زندگی و رفاه است.

Development and Validation of Happiness Scale in Iranian Society

The aim of present study was developing and validating of Happiness Scale in Iranian Society. The method was a combination of qualitative and quantitative methods. At first, In order to explore the Happiness components, a qualitative (Phenomenological (method was employed. 58 participants were selected through maximum variation sampling of people aged 1865 in Tehran and Karaj. A semistructured interview was used for data gathering. Qualitative data analysis was performed by using Colaizzi method. The qualitative results showed that providing the basic needs of life and welfare, emotions and feelings, relationships, achieving life goals, spiritual values, abilities and personal characteristics, choice and health were as 8 themes of happiness. Then, for each of the themes extracted from the qualitative analysis, items were made. The developed scale was conducted in a sample of 500 people aged 1865 years who were selected by targeted sampling from different regions in Tehran and Karaj. The Chronbach’s alpha coefficient for scale was 0.92. The correlation coefficient of the happiness Scale with oxford happiness (r= 0/74) and orientation to life Scale (r= 0/69) was positive and significant and with beck depression (r= 0/62) was negative and significant. The results indicated the happiness Scale can be considered as a valid and reliable instrument for measuring happiness in Iranian society.