بررسی نقش واسطه‌گری انگیزش تحصیلی در رابطه بین خودکارآمدی و اهمال‌کاری تحصیلی

هدف اصلی این پژوهش بررسی نقش واسطه گری انگیزش (درونی و بیرونی) تحصیلی در رابطه بین ابعاد خودکارآمدی و اهمال‌کاری تحصیلی دانش آموزان دوره راهنمایی شهر شیراز بود. به این منظور پرسشنامه های خودکارآمدی (موریس، 2002)، انگیزش تحصیلی (بحرانی، 1388) و اهمال‌کاری تحصیلی (شر و استرمن، 2002) به 481 دانش آموز (217 دختر و 264 پسر) که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله‌ای انتخاب شده بودند، ارائه شد. روایی و پایایی پرسشنامه‌ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ و همبستگی بین نمره کل و گویه‌ها و نیز به‌کارگیری تحلیل عاملی، رضایت‌بخش بود. برای تحلیل داده‌ها از ضریب همبستگی پیرسون و روش تحلیل مسیر با به‌کارگیری نرم‌افزار amos استفاده شد. نتایج نشان دادند که خودکارآمدی تحصیلی به نحو مستقیم و معنی‌دار توانست انگیزش درونی (β=.52,p<.001)، انگیزش بیرونی (β=-.16,p<.001)، و اهمال‌کاری تحصیلی (β=-.36,p<.001)، را پیش‌بینی کند. خودکارآمدی هیجانی نیز توانست انگیزش درونی (β=.14,p<.001) ، و اهمال‌کاری تحصیلی (β=-.13,p<.001)، را به نحو مستقیم و معنادار پیش‌بینی نماید. نقش واسطه‌ای انگیزش تحصیلی در مسیر خودکارآمدی تحصیلی به اهمال‌کاری تحصیلی با استفاده از آزمون بوت استروپ معنادار بود (0.005>p).

The investigation of mediating role of academic motivation in the relationship between selfefficacy and academic procrastination

The main purpose of this study was to investigate the mediating role of the academic motivation in the relationship between selfefficacy and academic procrastination in Shiraz junior high school students. Accordingly, the questionnaires of selfefficacy (Muris, 2002), academic motivation (Bahrani, 1388), and academic procrastination (Scher & Osterman, 2002) were distributed in a group consisted of 481 students (217 girls & 264 boys) which were chosen by random multistage cluster sampling method. Validity and reliability of the questionnaires by using of Cronbach’s alpha coefficient, itemtotal correlations, and factor analysis were at satisfactory level. Data analyzed by the Pearson correlation coefficient and path analysis applying AMOS software. The findings showed that academic selfefficacy predicted significantly intrinsic motivation (β = .52, p< .001), extrinsic motivation (β= .16, p< .001), and academic procrastination (β = .36, p< .001). Emotional selfefficacy could also predict significantly intrinsic motivation (β = .14, p< .001) and academic procrastination (β = .13, p< .001). The mediating role of academic motivation in relation of academic selfefficacy to academic procrastination using Bootstrap method was significant (p< .005).