تاثیر زوج‌درمانی‌ تلفیقی مبتنی بر خودتنظیم‌گری دلبستگی بر سازگاری زناشویی زوجین

هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی مدل زوج‌درمانی ‌تلفیقی مبتنی بر خودتنظیم‌گریدلبستگی بر سازگاری زناشویی زوجین بود. روش پژوهش، نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری، زوجین مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان بودند. برای این منظور از میان زوجین مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره اصفهان، تعداد 30 زوج به‌صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به‌طور مساوی در دو گروه زوج‌درمانی مبتنی بر خودتنظیمیدلبستگی و گروه کنترل به شیوه تصادفی جایگزین شدند. پیش و پس از مداخله، پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر (1976) توسط زوجین شرکت‌کننده تکمیل شد. سپس زوجین گروه آزمایش در برنامه زوج‌درمانی ‌تلفیقی خودتنظیم‌گریدلبستگی (8 جلسه) شرکت کردند. نتایج حاصل از اجرای تحلیل کوواریانس چندمتغیره نشان داد که پس از کنترل اثرات پیش‌آزمون، تفاوت میانگین گروه‌ها در متغیر وابسته، بر اساس جمع نمرات زوجین، معنادار است (001/0≥p) که بیانگر اثر عضویت گروهی بر متغیر وابسته است؛ بنابراین، نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که زوج‌درمانی ‌تلفیقی مبتنی بر خودتنظیم‌گریدلبستگی بر میزان سازگاری زناشویی و ابعاد آن (رضایت زناشویی، همبستگی زناشویی، توافق زناشویی، ابراز محبت) موثر است.