پیش‌بینی شادمانی زناشویی بر اساس شفقت به خود و شکفتگی در زنان متاهل

در این پژوهش نقش شفقت به خود و شکفتگی به‌عنوان پیش‌بین‌های شادمانی زناشویی مورد بررسی قرار گرفت. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل زنان متاهل شهر اصفهان در سال 1395 بودند. بدین منظور تعداد 140 زن متاهل شهر اصفهان به شیوه در دسترس انتخاب و پرسشنامه شادمانی زناشویی (تگریان،1387)، شفقت به خود (نف،2003) و شکفتگی (دینره، 2009) را پاسخ دادند. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از رگرسیون چند متغیره استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان داد که شکفتگی و شفقت به خود پیش‌بینی کننده شادمانی زناشویی بودند (0.01>p) ولی از بین شش خرده‌مقیاس شفقت به خود (مهربانی با خود، ذهن‌آگاهی، انزوا، اشتراکات انسانی، قضاوت در مورد خود و همانندسازی افراطی) یگانه متغیر ذهن‌آگاهی پیش‌بین شادمانی زناشویی بود (0.02>p). درنتیجه می‌توان مطرح نمود که شادمانی زناشویی زنان متاهل بر اساس ویژگی‌های شخصیتی چون شفقت به خود و شکفتگی قابل تبیین است.