ماهیت حقوقی عاملیت بین‌المللی (فاکتورینگ)

عاملیت تجاری (فاکتورینگ) به عنوان یکی ‌از شیوه‌های تامین مالی، به طور معمول‌، فرآیند تسریع دریافت وجوه حاصل ‌از بدهی‌های کوتاه مدت است. طی این مکانیسم، عرضه‌کننده کالا و یا خدمات مطالبات صورتحساب‌های قابل وصول خود را با تنزیل (تخفیف) به یک موسسه عاملیت می‌‌فروشد. در حالی‌که در اغلب کشورها، عمل واگذاری مطالبات است که مبنای قانونی عملیات عاملی را تشکیل می‌دهد، لیکن شیوه‌هایی که این واگذاری طی آنها انجام می‌گیرد و همچنین قوانین و مقررات حاکم بر جنبه‌های مختلف آنها، به نحو قابل توجهی متنوع و متمایزند. به هدف رفع این‌گونه بلاتکلیفی‌ها و نیز برای تسهیل و ترویج معاملات بین‌المللی، موسسه یونیدروا (unidroit) ، کنوانسیون یکسان‌‌سازی قواعد عاملیت تجاری بین‌المللی موسوم به «کنوانسیون اُتاوا» را به تصویب رساند، نوآوری و ابداع این کنوانسیون در اعطای اختیار گزینش و انجام حداقل دو مورد از عملیات معمول فاکتورینگ به عامل، باعث شده در مواردی ماهیت حقوقی عاملیت بین‌المللی از قالب سنتی انتقال طلب خارج شود.

Factoring under Ottawa Convention and its Legal Nature under Iranian Law

Factoring is a method of financing which typically accelerates the process of receiving funds for shortterm claims. Within this mechanism the supplier of goods or services on credit terms may sell its claims to a factor at a discounted price. while in most countries it is the assignment of receivables that provides the underlying legal basis for factoring transactions, the procedures whereby such assignments are effected and the rules which govern the different aspects of them differ considerably, , to reduce such uncertainties and to promote international trade, the UNIDROIT adopted the Convention on International Factoring (“Ottawa Convention”). As a result of its innovation in giving choice to the factor in performing at least two out of the four common factoring functions, (unlike the traditional factoring), the legal nature of international factoring transactions governed by this convention, is not always limited to the institution of assignment of entitlements.