بررسی قرارداد واگذاری اختراع

از آنجا که ماهیت اختراع دسته‏ای مستقل از حقوق با آثار و ویژگی‏های خاص خود است، توجیه قرارداد واگذاری اختراع در قالب هیچ‌یک از عقود معین ممکن نیست. انتقال مالکیت به‌صورت دائم و نامشروط نیز وجه تمایز اصلی آن با سایر قرارداد‏های نوظهور در حیطۀ فناوری قلمداد می‏شود. بر این اساس، قرارداد واگذاری اختراع را باید قراردادی نامعین و مستقل در چارچوب مادۀ 10 قانون مدنی دانست که علاوه بر شرایط عمومی مندرج در مادۀ 190 قانون مدنی از احکام و شرایط خاصی برخوردار است. همین ماهیت ویژه برای طرفین قرارداد تعهدات خاصی را ایجاد کرده و مسائل خاصی را در انحلال قرارداد مطرح می‏سازد. تحلیل ابعاد مختلف قرارداد مذکور مسئله‏ای است که این مقاله در‏صدد تبیین آن است.

A Study Over Patent Assignment Agreement

Nowadays, the concept of intellectual property rights has found striking importance in commercial interactions and plays an important role in countries’ economic development. New contractual frameworks for transactions have been developed for these assets whereof the “agreement of patent assignment” is a shining example. Since the nature of patent is an independent category of rights with its own effects and characteristics, patent assignment agreement in the same way, are not to be justified by any previous type of agreement. Permanent and unconditional property transferring is its main distinguishing feature with other emerging agreement forms in technology fields. Based on this, the contract of patent assignment should be regarded as an undefined and independent agreement which lays into the domain of article 10 of the Iranian civil code which as well as general conditions (mentioned in article 190 of this code), contains specific regulations and conditions. This specific essence makes particular obligations for both parties and presents specific issues in dissolving such contract which requires comprehensive legal analysis. This article is meant to analyze and clarify all aspects of such agreement