سنّت و نمود آن در شعر شفیعی کدکنی

آشنایی عمیق و همه جانبه شفیعی کدکنی با ادب فارسی و تحقیق و تفحّص مستمر در متون و دیوان‌های شعری فارسی، سبب شده که نشانه های بارزی از تاثیر سنّت در شعر او دیده شود. این تاثیر در ابعاد ژرف ساختی و روساختی شعر او آشکار است، هم در زبان شعری شاعر دیده می‌شود و هم در تصویرپردازی شاعرانه و هم در معنا و محتوی و مضامین شعری. شیفتگی او به سنّت شعری فارسی، سبب شده که هر از گاهی عباراتی از این شاعران را در شعر خود آورده و در بافتی هنرمندانه، نو وکهنه را با هم درآمیزد. شاعر در بسیاری موارد ابیات و مصراع‌هایی از شاعران سنّتی را در شعر خود آورده وگاه واژگان و ترکیباتی را از آنان گرفته و در شعر خود ذکر کرده؛در برخی موارد، مضامین تکراری شاعران کلاسیک را در شعر خود وارد ساخته است.گاهی نیز تصویرهایی را از شاعران سنّتی و معاصر، آورده است. باورهای عامیانه و اشارات تاریخی و اساطیری نیز از دیگر نشانه های توجّه شفیعی به سنّت است. هدف ما در این مقاله، بررسی همه جوانب این تاثیرپذیری و توجّه به سنّت است. برای این منظور همه‌ی موارد ذکر شده در شعر شفیعی مورد پژوهش قرار گرفت و نمودهایی از این تاثیرپذیری و گرایش به سنّت را آوردیم.