بررسی و مقایسه ی رابطه‌ متقابل جهان‌نگری و صنایع بدیعی در اشعار سهراب سپهری و محمدرضا شفیعی کدکنی (با استفاده از نظریّة ساختارگرایی تکوینی لوسین گلدمن)

با مطالعه و بررسی آثاری که پیرامون نقد ادبی نگاشته شده‌اند، می‌توان دو رویکرد عمده را از یکدیگر متمایز کرد: در رویکرد اوّل، اثر و متن ادبی، تنها انعکاس دهنده ی ذهنیّت مولّف خویش دانسته شده و متن، تابعی از عوامل تعیین‌کننده ی بیرونی است. رویکرد دوم امّا بر خلاف رویکرد اوّل، محوریّت را به متن و اثر ادبی می دهد و ادبیات را تنها یک مساله ی زبانی می‌داند. با این وجود، برخی از صاحب نظران مانند آلبر کامو و لوسین گلدمن در ادبیات غربی و صائب تبریزی و دکتر شفیعی کدکنی در ادب فارسی، اعتقادی به جدایی لفظ (متن) و محتوا (درون مایه) ندارند. این گروه برآنند که زبان و اندیشه دو روی یک سکه اند و نمی توان آن‌ها را جدای از هم انگاشت. در مقاله‌ی حاضر با استفاده از نظریّه ی ساختارگرایی تکوینی لوسین‌گلدمن، متفکّر و جامعه‌شناس مجارستانی، رابطه ی متقابل صنایع بدیعی (به عنوان یکی از عناصر لفظی متن) در شعر سهراب سپهری و محمدرضا شفیعی کدکنی با جهان نگری (درون مایه‌های فکری) آن‌ها مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. شیوه‌ی پژوهش، تحلیل محتوا بر اساس مطالعات کتابخانه ای و هدف اصلی مقاله نشان دادن میزان تاثیر متقابل زبان و معنا در شعر این دو شاعر معاصر است.