زمینه‌های دینی موثر بر گرایش هندوها به تشیع در قلمرو سلاطین اَوده

بخش های شمال شبه قاره در سده های 12 و 13ق تحت فرمانروایی سلسله ای از حاکمان شیعی، موسوم به «سلاطین اَوده» قرار داشت که قلمروی را مستقل از گورکانیان اداره می‌کردند. از ابتدای استقرار تشیع به وسیله کارگزاران امام علی(ع) در هند، دستاوردهای کانون شیعی اوده در جذب هندوها به تشیع بسیار چشمگیر بود. این مقاله با روشی «توصیفی - تحلیلی» می کوشد تا اثبات کند که این رهاورد، نه فقط به سبب مزایای اقتصادی و اجتماعی بود که از تغییر کیش به تشیع عاید هندوها می شد، بلکه به سبب قرابت‌هایی بود که ایشان میان مذاهب هندویی و شیعه ملاحظه می کردند. هر سه شیوه دینداری رایج در میان هندوها (یعنی کرمه مارگه، جنانه مارگه و بهکتی‌مارگه) دارای شیوه ای مشابه در تشیع بود و افرادی که تغییرکیش می دادند مجبور به اتخاذ شیوه ای جدید در دینداری نبودند. مولفه های اعتقادی، آیینی و اخلاقی مشابهی نیز وجود داشت که فرایند پذیرش تشیع را برای هندوها دلپذیر می ساخت؛ از جمله: تشابه جایگاه اوتاره های هندویی با امامان شیعه(ع)‰، باور به ظهور منجی، اعتقاد به توسل، اجرای سنت های تطهیر و پرهیز، اقدام به نذر و زیارت، مراسم دینی دسته جمعی، و رفع برخی مرزهای طبقات اجتماعی. البته باید اذعان نمود که مساعی سلاطین اوده در جهت ترویج باورها، مناسک و اخلاق شیعی در آن دوران، تماس هندوها با مظاهر شیعی را آسان تر ساخت و این امکان را برای بسیاری از آنها فراهم کرد تا تجربه ای از تشیع حاصل کنند.

religious contexts in the tendency of hindus to shiism in the territory of the sultans of oudh

the northern parts of the indian peninsula were under the ruling of a shiite dynasty called awadh sultans in 12 and 13 centuries ah. they had a territory independent from gourkanian dynasty.  from the onset of establishment of shiism in india by imam ali’s agents, the shiite achievements of awadh in attracting hindus to shiism was considerable. this article uses a descriptive-analytical method to prove that this achievement was not only due to economic and social merits brought about for conversion of hindus to shiism, but also due to affinities they observed between hindu denominations and shiism. all three methods of piety common among the hindus (karma-marga, janane-marga and bhakti-marga) had a method similar to shiism, and those individuals who would convert to shiism did not have to take a new method in piety. there were also similar doctrinal, ritual and moral components that made the process of accepting shiism more pleasant, including similarity between the position of hindu avatars and shiite imams, belief in the appearance of the savior, belief in resorting [to sacred persons], implementing the traditions of purification and abstinence, vows and pilgrimage, collective religious rites, and removal of some borders of social classes. of course, we must acknowledge that the efforts of the awadh sultans to promote shiite beliefs, rites and morality in that era facilitated hindus’ contact with the shiite emblems, and gave them the opportunity to have an experience with shiism.