نقد و بررسی روایت‌انگاره‌های سید‌بن‌طاووس در «اللهوف»

اللهوف سیدبن‌طاووس از جمله مقاتل حضرت سیدالشهداء(ع)متعلق به قرن هفتم هجری ‌است که بر روند مقتل‌نگاری و مقتل‌خوانی‌های پس از خود اثری شگرف گذاشته ‌است. پژوهش پیش‌رو با رویکردی «تحلیلی انتقادی» به نقد و آسیب‌شناسی رویکردها، پیش‌فرض‌ها و انگاره‌های اثرگذار در گزارشگری سیدبن‌طاووس و تحریف ها و متفرّدات روایی موجود در این کتاب پرداخته‌ است. بر اساس یافته ها، تسامح‌گرایی، باورمداری و تاویل‌گرایی سیدبن‌طاووس بر گزینش روایات اللهوف حاکم بوده و نیز علی‌رغم شخصیت علمی و معنوی سیدبن‌طاووس که مهم‌ترین عامل شهرت کتاب مزبور ‌است، گزارش های نقل شده در آن، در مواردی با سنّت، عقل، وقایع مسلّم و یاروایات تاریخی دیگر ناسازگار و یا غیرمقبول ‌است؛ زیرا برگرفته‌ از آن چیزی بوده که در میان عوام شیوع داشته و بدین‌روی عملکرد او بسان محدّثان و تاریخ‌نگاران نبوده ‌است.

Review and Investigation of Sayyid bin Tawous’ Quasitraditions In His Book Entitled alLohouf

Sayyid bin Tawous’ alLohouf is among the historiographies of martyrs dedicated to Imam Hussein (Sayyid alShuhada) in the seventh century, and had a great impact on composing and reciting the historiographies of martyrs afterwards. The present study uses an analyticalcritical approach to pathologically review the approaches, presuppositions and effective ideas in Sayyid bin Tawous’ reports and the traditional deviations in that book. According to the findings of this study, Sayyid bin Tawous’ toleration, belief and interpretations govern the selection of traditions in alLohouf and – despite Sayyid’s scientific and spiritual character as the most important factor for the popularity of his book – the reports transmitted in it are inconsistent with Sunnah, reason, definite events or other historical accounts, hence unacceptable. This is because they are based upon what was common among ordinary people, and thus, Sayyid’s performance was not like traditionists and historiographers.