بررسی میزان کاربست عناصر برنامه درسی سازنده‌گرا در آموزش عالی: مطالعه موردی در دانشگاه علوم پزشکی شیراز

زمینه و هدف: سازنده گرایی رویکردی است که تاثیرات عمیقی بر رویکردهای یادگیری و تدریس می گذارد و به دنبال آن آموزش، تدریس، فراگیر، نقش معلم و محیط یادگیری را دچار تغییر می کند. علوم پزشکی نیز از این زمینه مستثنی نیست. از طرف دیگر، برنامه های درسی مهم ترین ابزار و عناصر تحقق بخشیدن به اهداف و رسالت های کلی نظام آموزشی هستند. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان کاربست عناصر برنامه درسی سازنده گرا در دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد.روش کار: این پژوهش به روش توصیفی پیمایشی انجام گرفت و جامعه آماری آن را دانشجویان تحصیلات تکمیلی چهار دانشکده از دانشگاه علوم پزشکی شیراز تشکیل دادند که 200 نفر به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبتی انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسش نامه بود که پس از تایید روایی و پایایی، بین گروه نمونه توزیع گردید. برای تحلیل داده ها در بخش آمار توصیفی از میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استنباطی از آزمون های t، independent t و anova استفاده شد.یافته ها: تفاوت معنی داری بین عناصر برنامه درسی و میانگین نظری آزمون وجود داشت؛ بدین معنی که عناصر برنامه درسی مبتنی بر رویکرد سازنده گرایی در دانشگاه علوم پزشکی شیراز، پایین تر از حد متوسط بود.نتیجه گیری: مطالعات گوناگونی در ارتباط با رویکرد سازنده گرایی در آموزش پزشکی انجام شده، اما در داخل ایران چندان مورد توجه نبوده است. با توجه به یافته های به دست آمده، توصیه می شود که استادان رویکرد سنتی به تدریس را کنار بگذارند و از رویکردهای جدیدتر مانند سازنده گرایی استفاده نمایند.

Evaluation of the Application of Constructivist Curriculum in Higher Education: A Case Study in Shiraz University of Medical Sciences, Iran

Background Objective: Constructivism is an approach that has profound effects on learning and teaching approaches, and thus, alters education, teaching, learner, teachers rsquo; roles, and learning environment. The medical sciences are not exempt from this effect. On the other hand, curriculum is the most important element for the realization of the goals and general mission of the educational system. Therefore, the present study was conducted with the aim to evaluate the application of constructivist curriculum at Shiraz University of Medical Sciences, Iran.Methods: This was a descriptive survey. The study population consisted of postgraduate students from 4 schools of Shiraz University of Medical Sciences. Through stratified random sampling method, 200 participants were selected. The research instrument was a questionnaire, the validity and reliability of which were approved. In the descriptive statistics section, mean and standard deviation were used, and in the inferential statistics section, a independent ttest, ttest, and ANOVA were used.Results: A significant difference was observed between the mean test curriculum elements and theoretical mean of the scale used. This meant that curriculum elements based on the constructivism approach were lower than average in Shiraz University of Medical Sciences.Conclusion: Numerous studies have been conducted on this approach in medical education, but this topic has not gained much attention in Iran. According to the findings, it is suggested that teachers abandon the traditional approach to teaching and utilize newer approaches such as constructivism.