اثربخشی آموزش هوش هیجانی با میانجی‌گری خودکارآمدی اجتماعی بر اضطراب اجتماعی و کمال‌گرایی دانش‌آموزان دختر

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش هوش هیجانی با میانجی گری خودکارآمدی اجتماعی بر اضطراب اجتماعی و کمال‌گرایی دانش آموزان دختر انجام شد. این پژوهش به روش نیمه آزمایشی صورت گرفت. جامعه آماری کلیه دانش آموزان دختر پایه ششم ابتدایی شهرستان کاشان در سال تحصیلی9998 با حدود تقریبی 6000 نفر بود. از میان 120 نفر از دانش‌آموزان یکی از مدارس دخترانه ابتدایی شهرستان کاشان که به شکل نمونه گیری دردسترس انتخاب شده بود؛ 20 نفر که بالاترین و 20 نفر که پایین ترین میزان خودکارآمدی اجتماعی را داشتند، انتخاب شد و در نهایت با گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. آزمودنی‌های گروه آزمایش به مدت 8 جلسه (2 ساعته) تحت آموزش هوش هیجانی بر مبنای نظریه هوش هیجانی گلمن (1995) قرار گرفتند. ابزار جمع‌آوری داده ها نیز پرسشنامه های اضطراب اجتماعی (کانور، 2000)، کمال‌گرایی (هیل و همکاران، 2004) و خودکارآمدی اجتماعی (کنلی، 1989) بود. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس چند متغیره نشان داد که آموزش هوش هیجانی باعث کاهش اضطراب اجتماعی و کمال‌گرایی سازش نیافته و افزایش کمال‌گرایی سازش یافته در دانش آموزان می شود. همچنین نتایج نشان داد خودکارآمدی اجتماعی در تاثیر آموزش هوش هیجانی بر اضطراب اجتماعی و کمال‌گرایی سازش یافته نقش میانجی‌گری دارد (p<0/05). ولی در تاثیر آموزش هوش هیجانی بر کمال‌گرایی سازش نیافته نقش میانجی ندارد (p>0/05). نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد با در نظر گرفتن خودکارآمدی اجتماعی می توان از آموزش هوش هیجانی به عنوان مداخله موثر جهت بهبود اضطراب اجتماعی و کمال‌گرایی دانش آموزان ابتدایی استفاده کرد.

The effectiveness of emotional intelligence training mediated by social selfefficacy on social anxiety and perfectionism of sixth grade elementary school female students

The aim of this study was to evaluate the effectiveness of emotional intelligence training mediated by social selfefficacy on social anxiety and perfectionism of sixth grade elementary school female students. This research was conducted by quasiexperimental method. The statistical population was all female students in the sixth grade of elementary school in Kashan in the 9798 academic year. Among 120 students of one of the girls’ primary schools in Kashan, which was selected by available sampling; The 20 people with the highest and the 20 people with the lowest level of social selfefficacy were selected and were finally randomly assigned to the experimental and control groups. The experimental group underwent emotional intelligence training for 8 sessions. Data collection tools were questionnaires of social anxiety (Connor, 2000), perfectionism (Hill et al., 2004) and social selfefficacy (Conley, 1989). The results of multivariate analysis of covariance showed that emotional intelligence training reduces social anxiety and uncompromising perfectionism and increases adaptive perfectionism in students. Social selfefficacy also has a mediating role in this regard (P <0.05). The results of this study showed that by considering social selfefficacy, emotional intelligence training can be used as an effective intervention to improve social anxiety and perfectionism of elementary students.