اثربخشی امید درمانی گروهی بر تعلل ورزی تحصیلی و خودتنظیمی در یادگیری دانش‌آموزان دختر دوره دوم متوسطه

پژوهش حاضر باهدف اثربخشی امید درمانی گروهی بر تعلل ورزی تحصیلی و خودتنظیمی در یادگیری دانش‌آموزان دختر دوره دوم متوسطه اجرا شد. طرح پژوهش نیمه آزمایشی با پیش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش‌آموزان دختر متوسطه دوره دوم شهر مشهد به تعدادتقریباً 11000 نفر در سال تحصیلی 1398-1397 بوده است. شرکت‌کنندگان در پژوهش، شامل 30 نفر دانش‌آموز به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چندمرحله‌ای، انتخاب و به‌طور تصادفی دردوگروه(هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایشی در 8 جلسه گروهی به‌صورت 2 جلسه در هفته، هر جلسه 90 دقیقه‌ تحت آموزش با استفاده از برنامه اُمید درمانی اسنایدر (2000، به نقل از بهاری، 1393) قرار گرفتند. هر دو گروه پرسشنامه‌های مقیاس ارزیابی تعلل ورزی تحصیلی سولومون و راثبلوم (1984) و راهبردهای خودتنظیمی در یادگیری پنتریج و دی گروت (1990) را به‌عنوان پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری یک‌ماهه تکمیل کردند.داده‌ها با روش تحلیل واریانس با طرح اندازه‌گیری مکرر تحلیل شدند، بر اساس یافته‌های این پژوهش بین گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای تعلل ورزی تحصیلی و خودتنظیمی یادگیری، تفاوت معنی‌داری (0.01 >p) وجود داشت؛ بنابراین، می‌توان نتیجه گرفت که مدارس با به‌کارگیری مداخله امید درمانی می‌توانند موجبات کاهش تعلل ورزی و افزایش خودتنظیمی یادگیری دانش‌آموزان را فراهم نمایند تا از این طریق دانش‌آموزان به موفقیت تحصیلی دست یابند.

The Effectiveness of Group Hope Therapy on Academic Procrastination and Selfregulation among Female High School Student Learning In Mashhad

The aim of the present study is to study the effectiveness of group hope therapy on academic procrastination and selfregulation among female high school student learning. A control group pretestposttest quasiexperimental research design was used in the study. The study population consists of approximately 11000 female high school students in Mashhad, in the academic year of 20172018. From the population, 30 students were selected by multistage cluster random sampling method and assigned randomly to two equal groups (experimental group (n=15) and control group (n=15)). The experimental group received 8 sessions and two sessions per week of hope therapy (each session lasted for 90 minutes) based on Snyder’s method (2000, as cited in Bahari, 2014). Each two groups completed the questionnaires of Procrastination Assessment Scale for Students (PASS; Solomon & Rothblum, 1984) and selfregulatory learning strategies (Pintrich & De Groot, 1990) as a pretest and posttest while a period of one month followup taken to complete the questioners. The data were analyzed by repeated measures ANOVA model. The findings showed a significant difference between experimental and control groups on the variables of academic procrastination and selfregulated learning of female students (p < 0/01). According to the findings it can be suggested that using hope therapy in the learning process can decrease the academic procrastination and increase the self regulated learning in students and therefore led to academic.