رابطه علّی باورهای هوشی و برخی مولفه های خودتنظیمی با میانجی‌گری جهت‌گیری های هدف در دانش آموزان پسر دوره متوسطه دوم شهر اهواز

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه علّی بین باورهای هوشی و برخی مولفه های خودتنظیمی با میانجی گری جهت‌گیری های هدف در دانش آموزان دوره متوسطه دوم شهر اهواز می‌باشد. جامعه آماری، شامل کلیه دانش‌آموزان پسر دوره متوسطه دوم دبیرستان‌های اهواز بود که به روش تصادفی چند مرحله‌ای، 348 نفر به عنوان نمونه از میان آن‌ها انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، مقیاس نظریه تلویحی هوش (itis)، مقیاس الگوهای یادگیری انطباقی (pals) و پرسشنامه راهبردهای انگیزشی برای یادگیری (mslq) بوده‌اند. ارزیابی مدل پیشنهادی با روش تحلیل مسیر و با استفاده از نرم‌افزار amos16 صورت گرفت. جهت آزمون روابط غیر‌مستقیم از روش بوت استراپ در دستور کامپیوتری ماکرو پریچر و هیز استفاده شد. مدل پیشنهادی برازش قابل قبولی را با داده‌ها نشان داد و با ترسیم مسیر هدف عملکردگرا به هدف تبحرگرا برازش مطلوبی با داده‌ها به دست آمد. نتایج نشان داد که باورهای هوشی می‌تواند در هدف گزینی دانش‌آموزان نقش معنی‌داری ایفا نماید و هدف گزینی نیز می‌تواند به طور معنی‌داری برخی مولفه خودتنظیمی (از جمله خودکارآمدی و راهبردهای یادگیری خودتنظیم) را پیش‌بینی نماید.