امنیت و جنسیت در فضاهای شهری: مطالعه کیفی حق زنان به شهر

زمان و مکان در فضاهای شهری به دو گونه  امن و غیرامن تقسیم بندی شده است. اگرچه امنیت مساله ای فراجنسیتی است؛ زنان به دلیل احساس ناامنی بیشتر نمی توانند از فضاهای شهری استفاده کنند. احساس امنیت یکی از مولفه های حق به شهر در نظریه شهری لوفور است که در این پژوهش به عنوان یکی از عوامل پیش بینی کننده  میزان بهره مندی از حق به شهر مورد بررسی قرار گرفته است. یافته های به دست آمده با روش کیفی و مصاحبه های نیمه ساخت یافته با زنان 25 تا 55 ساله تهرانی نشان می دهد که قریب به نیمی از زنان مورد مطالعه احساس می کنند که در محلاتی امن و بیش از نیمی از آنان احساس می کنند که در محلات نسبتاً امن، ناامن یا بسیار ناامن زندگی می کنند. چهار عامل در نگرش و ادراک زنان از امنیت شهری موثر شناخته شد: ویژگی های فضای شهری، میانجی های انسانی، حافظه  جمعی و چندپارگی زمانی. در فضاهای شهری به ترتیب اولویت، کاربری های ناهم خوان، روشنایی مصنوعی کم، بسته بودن فضا، تک جنسیتی بودن فضا و عدم امکان گریز سبب ایجاد احساس ناامنی است. سه چهارم زنان مورد مطالعه به موثر بودن حامی فردی و دوسوم آنان به تاثیرگذار بودن حامی عام اشاره کرده اند. میانجی های انسانی تاثیر مهمی در کاهش احساس ناامنی زنان در فضاهای شهری دارد. به طوری که قریب به یک سوم افراد مورد مطالعه نقل قول ها و تجربیات نزدیکان و بیش از 80 درصد آنان اخبار رسانه های گروهی را بر احساس ناامنی خود تاثیرگذار دانسته اند.