فضا، جامعه و امنیت اجتماعی در حاشیه جنوبی کلان شهر تهران

سکونت قریب به 8 میلیون نفر در سکونتگاه‌های غیر رسمی با محلات فرو دست شهری، یکی از چالش‌های اساسی در نظام مدیریت و برنامه‌ریزی شهری ایران محسوب می‌شود که خاستگاه و علل گسترش ان را می‌توان در مولفه‌های مختلفی از سطوح کلان، میانه و خرد در رابطه با شرایط اقتصادی، سیاسی، مدیریتی ، قانون‌گذاری ، جمعیتی ، تبیین و تحلیل کرد که در چارچوب نظریات مختلفی مورد بحث و بررسی و کالبد شکافی علمی قرار گرفته‌اند که از آن جمله می توان به نظریات مهاجرت و عدم تعادل‌های فضایی اشاره کرد. یافته‌های تحقیق نشان می دهد که امنیت اقتصادی- اجتماعی در سکونت‌گاه‌های غیر رسمی تابعی از مولفه‌های فضا جامعه و ساختارهای اقتصادی – اجتماعی و مدیریتی می‌باشد و ارتقا سطح آن منوط به پیگیری و پیاده سازی مجموعه یکپارچه‌ای از راهبردهای کلان، میانه و خرد می‌باشد که پیاده سازی رویکرد امنیت و پلیس جامعه محور و حذف تدریجی رسم حاشیه‌نشینی و تلاش در برقراری توازن‌های ملی- منطقه‌ای و تقلیل عوامل اثرگذار در چرخه جدایی گزینی اکولوژیکی از مهمترین آنها به شمار می‌رود.