امنیت اجتماعی وارایه ی الگوی سنجش آن

امنیت یکی از مسایل اساسی مطالعات اجتماعی و بنیان روابط اجتماعی محسوب می شود و این در حالی است که در حوزه ی جامعه شناختی خصوصاً در جامعه شناختی اثبات گرا ،که تاکید بر حفظ نظم هنجاری و قانونی دارد، کمتر به مفهوم امنیت توجه شده است. لذا در این مقاله برای تحلیل امنیت اجتماعی از نظریه ی اثباتی دورکیم استفاده شده است.دورکیم مسیله ی نظم هنجاری و ثبات اجتماعی را با مولفه های همبستگی و تعاون اجتماعی گره زده و نقش ارزش ها و باورهای جمعی را بنیادِ امنیت فرض کرده است. به نظر می رسد در باز اندیشی نظریه ی دورکیم چهار نوع امنیتِ تضادی، رقابتی، تعاونی و وحدتی وجود دارد که هر یک به تَبَعِ ماهیت شان در دو سنخِ اصلی امنیت، یعنی امنیت سطحی(رویین) و امنیت بطنی(زیرین) طبقه بندی می شوند. علاوه بر این مبنای روش شناختی دورکیم به این مسیله توجه دارد که شدت هر نوع تخطی از نظم هنجاری وابسته به مجازاتی است که در وجدان جمعی تعریف شده است و قواعد حقوقی مستندترین ابزار برای تعیینِ اهمیت وضعیت نابسامانی اجتماعی است. در این نوشتار، طبق رای دورکیم سعی شده است تا امکان سنجش شدّت ناامنی اجتماعی را بر اساسفراوانیِ وقوع رخداد و اهمیت رخداد فراهم آورده و متذکر شود صرفاً استفاده از رویکرد فراوانی جهت سنجش ناامنی ناقص بوده و تحلیل نادرستی را از سطح و شدت امنیت بدست می دهد. بدین منظور از روش تحقیق پیمایشی با جهت گیری مصاحبه ی کتبی توصیفی استفاده شده است و نتایج بدست آمده نشان می دهد بین وضعیت ناامنی بر اساسِ فراوانی رخدادهای ناامن کننده با مقادیری که بر اساس فراوانی و اهمیتِ رخدادهای مذکور محاسبه شده تفاوت وجود دارد و نشان داده می شود که احتمالاً باید در تحلیل شرایط ناامنی علاوه بر تعداد یا فراوانیِ رخداد، از شاخصِ اهمیت رخداد استفاده کرد.