سنجش میزان احساس امنیت در محیط های شهری در برابر حوادث طبیعی (نمونه موردی: منطقه 14 شهرداری تهران)

هر ساله زیانهای جانی و مالی زیادی در جهان، به خصوص در کشورهای در حال توسعه در اثر وقوع زلزله به بار می آید که نه تنها باعث خسارت به زیرساختارهای کالبدی و فیزیکی در مناطق زلزله زده می شود، بلکه ساختارهای اجتماعی آن مناطق را هم تحت تاثیر قرار می‏دهد. از آنجایی که مدیریت مخاطرات در برنامه‏ریزی شهری از اهمیت و جایگاه ویژه‏ای برای کاهش حجم آسیب ها و تلفات انسانی ناشی از مخاطرات طبیعی و انسانی برخوردار است‏، ارزیابی آسیب‏پذیری شهرها در برابر این مخاطرات از ابعاد مختلف، به عنوان یکی از عوامل تعیین‏کننده میزان خطر می‏تواند به کاهش خسارات کالبدی، اقتصادی و اجتماعی ناشی از وقوع چنین حوادثی منجر شود. با توجه به نقش مسلم عوامل اجتماعی در کاهش و افزایش آثار مخاطرات طبیعی، در این مقاله تاکید اصلی بر روی میزان حس امنیت در برابر حوادث طبیعی مانند زلزله است، که این امر به دلیل نبود آمار و اطلاعات کافی و پیچیدگی‏های عوامل مختلف در مطالعات مربوط به آسیب‏پذیری شهرها در برابر مخاطرات طبیعی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. جهت آزمون فرضیه، در چارچوب روش تحقیق رابطه ای، داده های مورد نیاز به روش پیمایشی از نمونه ای آماری با حجم 385 خانوار به روش نمونه گیری خوشه ای سیستماتیک گردآوری شد. جهت تحلیل داده ها نیز از روشهای همبستگی پیرسون و اسپیرمن و نیز رگرسیون چند متغیره استفاده گردید. نتایج حاصل نشان می‏دهد که میزان امنیت اجتماعی در زمان رخداد حوادث طبیعی مانند زلزله در محیط های سکونتی منطقه 14 به میزان 39. 8 درصد می باشد که این میزان با توجه به ساختار شهر تهران میزان بالایی می باشد.