سنجش و ارزیابی مولفه های موثر بر ارتقای میزان احساس امنیت در محیط های سکونتی (نمونه موردی : محله تهرانپارس غربی)

امنیت به واسطه در برگیری آرامش و آسایش شهروندان در محیط های شهری یکی از شاخص های مهم کیفیت زندگی و مورد توجه برنامه ریزان و شهرسازان می باشد. از این رو امروزه برنامه ریزان شهری بر ضرورت توسعه ای پافشاری می کنند که تمام ابعاد زندگی شهروندان را دربرگیرد؛ آنها چنین توسعه ای را پایدار و در شان بشر می دانند. یکی از ابعاد این توسعه پایدار، برخورداری افراد به محیط مسکونی مطلوب می باشد که امنیتشان تامین گردد. ارتقا حس امنیت افراد موجب بهبود وضعیت محیط و کاهش ناهنجاری ها می گردد. بدین منظور تحقیق حاضر می کوشد به بررسی مولفه های موثر بر افزایش احساس امنیت در محله تهرانپارس در منطقه چهار تهران، بپردازد و ناامنی محیط های سکونتی این محله را مورد بررسی قرار دهد و عوامل موثر در آن را به همراه راهبردهای مناسب برای بهبود امنیت در این محدوده ارائه دهد. این پژوهش از نوع توصیفی – تحلیلی می باشد که در تبیین ادبیات و پیشینه تحقیق و ارائه مدل از مطالعات کتابخانه ای بهره برده شده است و با توجه به تعیین حجم نمونه، تعداد 380 پرسشنامه تهیه شده است. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با روش spss و شاخص csm می باشد که نتایج حاصل از تحقیق نیز مولفه مدیریت و بکارگیری با میانگین 2.86، مولفه دسترسی با میانگین 2.78 و مولفه حس تعلق با میانگین 2.5 سه مولفه اساسی در جهت ارتقای میزان احساس امنیت در محدوده هستند که بطور جزتر نیز بکارگیری نورپردازی مناسب، ارتقای فضاهای شهری بالابردن کیفیت فضاها و ساماندهی فضاهای غیر قابل دفاع به عنوان اقداماتی در جهت ارتقای امنیت در محدوده مورد مطالعه شناخته می گردد. همچنین با توجه به شاخص ارزیابی رضایتمندی ساکنین از امنیت محدوده شاخص فیزیکی کالبدی و مدیریت و نگهداری به عنوان بیشترین و کمترین میزان رضایت را بهمراه داشته است.