تاثیر عوامل اجتماعی–فرهنگی بر قانون گریزی(مورد مطالعه: استان خوزستان)

نظم اجتماعی، روابط اجتماعی نسبتا پایدار بین مجموعه ای از کنشگران فردی و جمعی بر اساس منافع مشترک، دلبستگی و وابستگی متقابل است که به واسطه تعلق خاطر و احساسات اخلاقی مشترک و وجود نظام قانونی رسمی(همراه با پشتوانه ضمانت اجراء) در میان گروه از کنشگران فردی و جمعی حاصل می شود. بر این اساس حفظ نظم اجتماعی در جامعه مستلزم وجود قانون و حاکمیت قانون نشات گرفته و برخواسته از تکالیف اجتماعی و اخلاقی است. هدف از این مقاله آگاهی از مهمترین عوامل موثر بر قانون گریزی می باشد. روش به کار رفته در این مطالعه پیمایشی است. جامعه آماری از بین شهروندان ساکن بالای 18 سال شهرستان های اهواز، بندر ماهشهر، خرمشهر، اندیمشک و بهبهان انتخاب که جمعا تعداد 613 نمونه شدند. یافته ها نشان داد که بیشترین وکمترین حوزه ای که در آن پاسخگویان مرتکب قانون گریزی شده اند به ترتیب قانون گریزی مالی-اقتصادی (میانگین83/ 2) و فرهنگی–آموزشی(میانگین 23/ 2) بوده است. همچنین به تفکیک متغیرهای زمینه ای نشان می دهد که بین متغیرهای جنسیت، وضعیت تاهل و وضعیت شغلی رابطه معناداری رابطه معناداری وجود دارد. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان می دهد که بین احساس آنومی و قانون گریزی رابطه معناداری وجود دارد. میزان ضریب همبستگی080/ 0 و جهت رابطه مستقیم مثبت می باشد