تحلیلی بر ابعاد ویژه لیسانس علائم تجاری در ورزش

ورزش هم اکنون در گستره تجارت به‌عنوان کسب‌وکاری بزرگ قلمداد می‌شود و درآمدهای هنگفتی را برای ورزشکاران، باشگاه‌ها و سایر فعالان ورزشی به ارمغان آورده، که بخش عمده‌ای از آن به‌واسطه دراختیارداشتن دارایی‌های فکری و به‌ویژه علائم تجاری است. این مقاله می‌کوشد تا از طریق تحقیق و تامل در موازین بنیادین و رهیافت‌های حقوق نظام‌های پیشرو، نقش برجسته‌ای را که قرارداد لیسانس در تجاری‌سازی این نوع دارایی‌های فکری ورزشی ایفا می‌کند، تحلیل کرده و ابعاد خاص آن را به لحاظ کارکرد، موضوع، قلمرو و تعهدات ویژه طرفین نمایان کند. همچنین، در این مقاله دو مسئله مهم تعارض بازاریابی و تداخل حقوق شخصی ورزشکاران و حقوق جمعی شخصیت‌های حقوقی ورزشی که در بستر قرارداد لیسانس علائم تجاری بروز می‌کنند، بررسی می‌شود. نتایج این نوشتار مبین آن است که رویکرد کلی و مبهم مقررات و ادبیات حقوق ایران نسبت به قراردادهای لیسانس علائم تجاری و همچنین، فقدان موازین حداقلی ناظر به جنبه‌های مهم حقوق ورزشی، برای مواجهه با مسائل خاص این دست توافقات در قلمرو ورزش، فاقد کفایت و کارامدی لازم بوده و باید با تدبیر از تجربه‌ها و راهکارهای مطلوب حقوقی سایر کشورها به منظور نظام‌بخشی اصولی به این قراردادها بهره برد.