مطالعه تطبیقی تابعیت اکتسابی: درس‌هایی برای قانون‌گذار ایرانی

اعطای تابعیت می‌تواند یکی از روش‌های جذب نیروی انسانی مستعد و شایسته برای به‌کارگیری در مسیر توسعه اقتصادی و اجتماعی باشد. اعطای تابعیت در کنار شرایط دیگر می‌تواند نقشی مهم در این فرایند ایفا کند. شرایط اعطای تابعیت بر اساس این مقررات باید طوری باشد که نتیجه آن جذب اشخاص توانمند، مفید و علاقمند به کشوری باشد که متقاضی، تابعیت آن را درخواست می‌کند. به علاوه، دارندگان این تابعیت پس از تحصیل آن باید حقوق و مزایایی داشته باشند که نتیجه آن جذب هر چه بیشتر دارنده این عنوان در کشوری باشد که تابعیت آن را کسب کرده‌اند، به‌طوری که دارنده آن، احساس بیگانگی از آن جامعه نکرده و تفاوت زیادی میان خود و دارندگان تابعیت اصلی احساس نکند. کشورهایی که در این زمینه موفق بوده‌اند، از جمله ایالات متحده آمریکا و کانادا، قوانینی وضع کرده‌اند که به هر دوی این شرایط توجه کرده است. مقررات قانون مدنی ایران در زمینه تحصیل تابعیت، شرایطی مطلوب را از این حیث ندارد و نمی‌تواند در تحقق هدف یادشده، نقش‌آفرینی کند. لذا پیشنهاد می‌شود بازنگری شود.