نظریه ادغام و آثار مبین واقعیت: بیان واقعیت یا نقض؟

عنصر کلیدی در تشخیص نقض آثار ادبی و هنری بررسی میزان شباهت‏های میان آثار مورد مناقشه است. اما در خصوص آثار مبین واقعیت، که به طور عمده متشکل از واقعیات غیرقابل حمایت هستند، دادگاه‏هایی که با پرونده‏های نقض این آثار سروکار داشته‌اند می‏انگارند با ‌توجه ‏به اینکه شیوه‏های بیان ایده واقعی محدودند ممکن است به ‌نظر برسد هر گونه بیانِ بعدی آن ایده اساساً مشابه کلماتی است که پدید‏آورنده نخست برای بیان ایده استفاده کرده است. در چنین مواردی، یک نظریه به‌خصوص وارد تحلیل می‏شود: ادغام ایده و بیان. به موجب این نظریه زمانی که ایده فقط به شیوه‌ای خاص می‏تواند بیان شود بیان قابل حمایت نیست. این نظریه ارتباطی ویژه با آثار بیان‌کننده واقعیت دارد. زیرا روش‌های محدودی برای بیان واقعیت‌ها، که خود قابل حمایت نیستند، وجود دارد. این مسئله موجب طرح این سوال اساسی می‏شود که با توجه به این ماهیت خاص و نقش پر‏رنگ نظریه ادغام در استثنا کردن شباهت‏ها نقض آثار مبین واقعیت در چه شرایطی تحقق می‏یابد؟ نظر به نامشخص بودن وضعیت حقوق ایران در این زمینه، پژوهشگران در پژوهش حاضر با به‏کارگیری روش توصیفی‌ تحلیلی در بررسی عملکرد قضات در پرونده‏های نقض مصادیق مختلف آثار بیانگر واقعیت درصدد پاسخ‏گویی به این سوال برآمدند و نتیجه گرفتند این آثار معیار نقض متفاوتی می‏پذیرند، چنان‌که تنها شباهت نزدیک به یکسان شدن آثار وقوع نقض را اثبات می‏کند.

Merger doctrine and factual works: expression of fact or infringement?

The key element in identifying infringements of literary and artistic works is to examine the extent of similarities between the works in question. But in the case of factual works that consist mainly of unprotected facts, the courts dealing with infringement cases of such works suggest that, given that the ways in which a factual idea can be expressed are limited, any subsequent expression of that idea may seem substantially similar to the words used by the first author to express the idea. In such cases, a special doctrine enters the analysis the merger of idea with expression. According to this doctrine, expression can not be protected when the idea can only be expressed in a certain way. The doctrine has a special connection to factual works; because there are limited ways to express facts that are not per se protected. This raises the fundamental question that considering this particular nature and the prominent role of merger doctrine in excluding similarities, in what circumstances does the infringement of factual works take place? Due to the unclear status of Iranian law in this regard, the present study seeks to answer this question by using a descriptiveanalytical method in examining the performance of judges in infringement cases of various instances of factual works and concludes that these works accept a different standard for infringement, as only a very close similarity, verging on the identical will constitute an infringement.