اختیار زوجه و ابهام در مفهوم عسر و حرج

هدف این مقاله مطالعه عسر و حرج به عنوان یکی از مواردی است که برمبنای آن زنان می توانند از دادگاه درخواست طلاق نمایند. به بیان دیگر در صورتی که ادامه زندگی زناشویی به دلایل مختلف برای زوجه غیر قابل تحمل شود وی مجاز است از دادگاه رفع پیوند زناشویی را خواستار شود. این امر به صراحت در ماده 1130 قانون مدنی پیش بینی شده است در صورتی که دوام زوجیت موجب عسر و حرج زوجه باشد وی می تواند به حاکم شرع مراجعه و تقاضای طلاق کند. چنانچه عسرو حرج مذکور در محکمه ثابت شود دادگاه می تواند زوج را اجبار به طلاق نماید و در صورتی که اجبار ممکن نباشد زوجه به اذن حاکم شرع طلاق داده می شود . با توجه به اهمیت عسرو حرج می توان این پرسش ها را مطرح و مطالعه را بران مبتنی ساخت عسرو حرج در حکم یکی از موجبات طلاق چه جایگاهی در حقوق ایران دارد و شرایط اعمال و اجرای آن به چه نحو است؟ به عبارت دیگر زنان در چه شرایطی می توانند به عسرو حرج به عنوان یکی از موجبات طلاق استناد نمایند؟ عسروحرج با کلیت خود چه مشکلاتی را در عمل به وجود می آورد؟ آیا وضع قاعده عام می تواند پاسخگوی مشکلات باشد یا اینکه مصادیق عسرو حرج را باید به طور حصری مورد اشاره قرار داد؟ امری که ضرورت وجود امنیت قضایی در روابط خانوادگی آن را ایجاب می کند. اطلاعات قابل دسترس حاکی از مشکل اثبات عسر و حرج برای زنان و تفسیرهای متفاوت قضات از این مفهوم و در نتیجه صدور احکام متفاوت است.