بررسی هیستوپاتولوژی جراحات تریکومونیازیس در بوقلمون و کبوتران آلوده شهرستان زابل

مطالعه حاضر با هدف بررسی شیوع و مقایسه جراحات هیستوپاتولوژیکی تریکومونیازیس در کبوتر و بوقلمون انجام گرفت. طی این مطالعه (اسفندماه 1392- مردادماه 1393) برای تشخیص تریکوموناس گالینه، به طور کل 300 نمونه سوآب مرطوب از چینه دان‌های کبوتر و بوقلمون جمع آوری شد. از میان 150 کبوتر، 7/72% )109n=) و از 150 بوقلمون، 7/0% آن ها )1n=) به تریکوموناس گالینه آلوده بودند. تست آماری مربع کاینشان داد که شیوع بیماری در بوقلمون و کبوتر تفاوت آماری معنی دار دارد (001/0p < ). در بررسی کالبدگشایی، 6 کبوتر (5/5%) به صورت ماکروسکوپیکنکروز پنیری و غشاهای دیفتریتیک زرد مایل به خاکستری در دهان، مری، چینه‌دان و پیش معده مشاهده گردیدو در همان یک بوقلمون آلوده، چینه دان پاندولی و بوی متعفن از دهان قابل ملاحظه بود. بیماری در کبوتر به صورت حاد بروز کرد و ضایعات ماکروسکوپی و میکروسکوپی شدیدتری را در محوطه دهانی، مری، چینه‌دان، سنگدان و کبد شامل می شد اما در بوقلمون ضایعات میکروسکوپیک به مری، چینه دان و کبد محدود شد. از لحاظ هیستوپاتولوژی، وجود ساختارهای بیضی شکل ایوزینوفیلیک با هسته بازوفیلیک تحت عنوان تریکومونادها، مشخصه این بیماری در کبد بوقلمون آلوده بود. مطالعه حاضر نشان‌دهنده میزان شیوع کمتر و ضایعات ماکروسکوپیک و هیستوپاتولوژیک خفیف‌تر ناشی از بیماری تریکومونیازیس در بوقلمون در مقایسه با کبوتر بود. همچنین مشخص شد که درگیری به این بیماری در کبوتران منطقه سیستان نسبت به بسیاری از مناطق ایران بیشتر می‌باشد.