ارزیابی استرس اکسیداتیو در اسب‌های مبتلا به گورم

این مطالعه به منظور بررسی سطوح سرمی f2 ایزوپروستان و مالون دی آلدیید و آنتی اکسیدان‌ها (گلوتاتیون پراکسیداز، سوپراکسید دسموتاز، کاتالاز، آنتی اکسیدان تام سرم) در اسب‌های مبتلا به گورم انجام گرفت. 60 راس اسب مبتلا به گورم بر اساس نشانه‌های آزمایشگاهی و بالینی تایید شدند. از دام‌ها بعد از اخذ تاریخچه، نمونه خون از ورید وداج اخذ و سرم جداسازی شد. همچنین از 52 راس اسب سالم نیز با شرایط سنی و تغذیه‌ای و مدیریتی یکسان به عنوان گروه سالم نمونه‌برداری شدند. در هر نمونه خونی تهیه شده پس از جداسازی سرم مقادیر هموگلوبین، f2 ایزوپروستان، مالون دی آلدیید، آنتی اکسیدان تام سرم و میزان فعالیت آنزیم‌های سوپراکسید دسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز و کاتالاز اندازه‌گیری شد. میانگین سطح سرمی f2 ایزوپروستان و مالون دی آلدیید سرم در اسب‌های مبتلا به گورم بطور معنی‌داری بیشتر از اسب‌های سالم بود (001/0 p=). میزان فعالیت سرمی آنزیم‌های گلوتاتیون پراکسیداز، سوپراکسید دسموتاز و کاتالاز و مقدار آنتی اکسیدان تام سرم در بیماران کمتر بود که در هر سه مورد اختلاف میانگین بین دو گروه بیمار و سالم معنی‌دار بود (به ترتیب 002/0 p= ، 001/0 p=، 001/0 p= و 004/0 p=). مقدار هموگلوبین سرم در اسب‌های مبتلا به گورم افزایش داشت (003/0 p=). نتیجه نهایی اینکه در اسب‌های مبتلا به گورم استرس اکسیداتیو وجود داشته و غلظت سرمی f2 ایزوپروستان و مالون دی آلدیید بعنوان مارکرهای اکسیداتیو افزایش و مارکرهای آنتی اکسیداتیو شامل فعالیت سرمی آنزیم‌های گلوتاتیون پراکسیداز، کاتالاز و سوپراکسید دسموتاز و میزان سرمی آنتی اکسیدان تام کاهش می‌یابد. این موضوع در درمان اسب‌های مبتلا به گورم باید لحاظ شود.