تاثیر فنیل بوتازون بر پارامترهای کلینیکی بیهوشی حاصل از تیوپنتال سدیم در سگ نر

بیهوشی برای طیف وسیعی از شرایط در حیوانات و انسان مورد استفاده قرار می گیرد و شامل تجویز داروهای مختلف از گروه های متفاوت می باشد. تداخلات دارویی در داخل بدن یکی از مهم ترین پدیده ها در علم فارماکولوژی بوده و شامل تاثیرات فارماکوکینتیکی و فارماکودینامیکی می باشد. در ارتباط با تداخلات فارماکوکینتیکی، می توان برای مثال به القا یا مهار آنزیم های میکروزومی کبد و یا جابجایی داروها از محل اتصال مشترک بر روی پروتیین های پلاسما اشاره نمود. در این مطالعه، تاثیر فنیل بوتازون بر پارامترهای زمانی مختلف (رفلکس پلک، حرکت زبان، کشیدن دست و پا، بازنمودن چشم، حرکت سر وگردن، حالت نشستن، تلاش برای ایستادن، نامتعادل راه رفتن و طبیعی راه رفتن) پس از بیهوشی با تیوپنتال سدیم مورد بررسی قرار گرفت. بیست و یک قلاده سگ نر به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم گردیدند. به حیوانات گروه کنترل سالین نرمال (1/0 میلی لیتر به ازای کیلوگرم) 5 دقیقه قبل از تجویز وریدی تیوپنتال سدیم 5 درصد (با دوز 17 میلی گرم به ازای کیلوگرم) تزریق شد. در گروه آزمایش، فنیل بوتازون 20% (1/0 میلی لیتر به ازای کیلوگرم قبل از تیوپنتال سدیم به صورت داخل رگی تزریق گردید. زمان بدست آمده برای تمام پارامترهای بازگشت از بیهوشی در گروه آزمایش بیشتر از کنترل به دست آمد که در یک مورد این تفاوت ها از لحاظ آماری معنی دار می باشد. . همچنین در این مطالعه مشخص گردید که مقادیر زمانی به دست آمده در سگ های نر چاق تر (با وزن بیشتر از kg18) در مقایسه با سگ های نر لاغرتر (با وزن کمتر ازkg 18) بیشتر است. در توجیه این اختلافات، می توان رقابت بین فنیل بوتازون و تیوپنتال برای اتصال به پروتیین های پلاسما را عنوان نمود. بدین معنی که فنیل بوتازون از طریق بالا بردن شکل آزاد تیوپنتال و به دنبال آن تجمع و توزیع مجدد آن در بدن، موجب افزایش زمان ریکاوری برای گروه آزمایش گشته است.