اثر جنسینگ بر بافت بیضه موش صحرایی نابالغ پس از جراحی اورکیدوپکسی

کریپتورکیدسیم در نتیجه اختلال در نزول بیضه به داخل اسکروتوم حاصل می‌شود. متعاقب اصلاح جراحی کریپتورکیدیسم (اورکیدوپکسی)، بهبود تدریجی آسیب‌های بافت بیضه مشاهده می‌شود. هدف از این تحقیق ارزیابی بافت‌شناسی تاثیر جنسینگ بر بیضه پس از اورکیدوپکسی در موش صحرایی می‌باشد. تعداد 40 سر موش صحرایی نژاد ویستار (120-90 گرمی و 28 روزه) به صورت تصادفی در 4 گروه 10 تایی تقسیم شدند. در گروه اول پس از اورکیدوپکسی به مدت 30 روز سالین نرمال به صورت خوراکی استفاده شد. در گروه دوم پس از جراحی اورکیدوپکسی، جنسینگ به مدت 30 روز روزانه با دوز 500 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت خوراکی استفاده گردید. در گروه سوم به عنوان گروه شم، پس از برش، بیضه‌ها از داخل اسکروتوم به داخل حفره شکم جا به جا شده و به اسکروتوم بازگردانده شدند و به مدت 30 روز سالین نرمال استفاده شد. در گروه چهارم به عنوان گروه شاهد سالم هیچ مداخله ای صورت نگرفت. در پایان دوره، نمونه های بافت  بیضه جهت مطالعات مورفولوژی و هیستومورفومتری اخذ گردید. نتایج به روش آماری آنالیز واریانس یک طرفهanova  و تست توکیtukey تحلیل گردید و 0.05>p به عنوان سطح معنی‌داری در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که جنسینگ، مراحل بهبود صدمات بافت بیضه را پس از اورکیدوپکسی تسریع می‌کند بطوری که قطر لوله‌های سمینیفر و ضخامت اپی تلیوم لوله‌ها افزایش یافته و ضرایب اسپرماتوژنز شامل شاخص تمایز لوله، ضریب تجدید پذیری و ضریب اسپرمیوژنز به طور معنی داری افزایش می‌یابد (0.05>p).