حُسن و قُبح ذاتی و عقلی با رویکردی بر ادلّه نقلی

«حُسن و قبح» از مسایل مهمّ کلامی است که با ظهور اسلام به دو صورت عقلی و شرعی مطرح شد و طرفداران هریک، اعم از عدلیه(امامیه و معتزله) و اشاعره، ادلّه‏‏‏ای بر اثبات مدّعی خود ارایه نمودند. عدلیه از موافقان حُسن و قبح عقلی و ذاتی‎اند(حکم عقل به حُسن و قبح بدون بیان شارع) اما اشاعره بنابر نظریه «الحَسنُ ما حسَّنَه الشّارع وَ القَبیحُ ما قَبَّحَه الشَّارع» به‎طور مطلق منکر حُسن و قبح عقلی و ذاتی و معتقد به حسن و قبح شرعی‎اند. اصولیون و اخباریون، دو مکتب امامیه‏اند که در مورد استنباط احکام شرعی از حکم عقل و ملاکات آن اختلاف‎نظر دارند. ادراک حُسن و قُبح عقلی(به‎معنای مدح و ذمّ عقل نه ملایمت و منافرت با طبع یا کمال و نقص) مورد اتّفاق عقلا است اما اخباریون ـ با تاثیر از اشاعره‎ـ دخالت آن در استنباط احکام را نمی‎پذیرند و تنها تمسّک به احادیث را جایز می‎دانند. اصولیون(وحیدبهبهانی) به نقد عقاید اخباریون پرداختند و با ارایه ادلّه مستند عقلی و نقلی، حُسن و قبح عقلی و ذاتی را اثبات کرده و بر اخباریون فایق آمدند. آیات فراوانی با استفهام انکاری وجدان انسان را مورد خطاب قرار داده که به‏وضوح دالّ بر حُسن و قبح عقلی و استقلال عقل در تحسین و تقبیح اعمال است. روایات بسیاری نیز علاوه بر اثبات حجّیت عقل و ادراکات عقلی، حُسن و قبح را عقلی و ذاتی دانسته ‎که بر هر صاحب عقل سلیمی واضح و مبرهن است.